Heima er bezt - 01.03.2003, Blaðsíða 7

mér að koma í tíma. Og þetta
litla sem ég kann í íslenskri
málfræði, lærði ég hjá honum,
því minn fyrri kennari kenndi
málfræði ekkert sérstaklega.
Hann lét okkur gera ritgerðir og
stíla og leiðrétti það, en mál-
fræði kenndi hann ekki. Ég
hafði því ekki hugmynd um
hvað var sögn eða lýsingarorð
t.d., þegar ég tók fullnaðarpróf.
Reyndar fékk ég ekki nema 7
vikur út úr náminu hjá Ólafi,
vegna þess að hann var búinn
að kenna 5 vikur af vetrinum
áður en ég fór að sækja tíma hjá
honum. En mikið lifandis skelf-
ing fannst mér gaman að læra
málfræðina. Ég get varla hugs-
að mér skemmtilegri náms-
grein.
Frá Kálfshamarsvík.
Ljósm.: Þorgerður Guðmundsdóttir.
Móðir mín, Guðrún Oddsdóttir, með dætrum sínum, Jó-
hönnu, Lundfríði, Oddbjörgu og Maríu.
Amma mín, Valgerður Sig-
urðardóttir frá Króki, með
dótturson sinn, Sigurð Ingi-
marsson.
Jóhannes Einarsson, síð-
asti ábúandi og útgerðar-
maður í Kálfshamarsvík.
Brauðstritið hefst
Mitt fyrsta launaða starf fór ég í þegar ég var 13 ára, og
var það að þrífa skólann, sem var staðsettur rétt hjá heim-
ili okkar. Svo fór ég í kaupavinnu á sumrin. Húsið, sem
skólinn var í, var í eigu málfundafélagsins á staðnum og
þar fóru fram allar þær samkomur sem þá tíðkuðust.
Kaupavinnuna sótti ég út á Skagann og vann á
nokkrum bæjum þar, í gegnum tíðina. Var ég þar á sumr-
in við heyskap, og átti það afskaplega vel við mig að vera
í sveitinni.
Ekki gat ég skilið fóstru mína eina eftir þann tíma sem
ég vann í kaupavinnunni, því henni leið ekki vel einni og
allra síst á nóttunni. Þá kom okkur til aðstoðar gömul
kona, nágranni okkar, Halldóra Guðmundsdóttir að nafni,
og dvaldi hún á meðan ýmist hjá fóstru minni eða að hún
fór til Halldóru. Þær voru miklar vinkonur. Þessi gamla
kona bjargaði þessu alveg fyrir okkur. En svo veiktist hún
og þurfti að fara burt af staðnum, og þá tók náttúrlega
íyrir mína möguleika á því að fara burt til vinnu.
Á Kálfshamarsnesi var býsna margt fólk á þessum tíma
og talsvert athafnalíf, og má segja að þarna hafi verið vís-
ir að þorpi. Fólk sótti þangað víðs vegar að á landinu, því
þar var talsverð útgerð vegna fengsælla fiskimiða úti á
flóanum.
Síldveiði kom aldrei við sögu í Kálfshamarsvík en síld-
veiðiskipin lágu oft í vari á víkinni, þegar veður voru
slæm. Mér er ákaflega minnisstætt í því sambandi ljósa-
dýrðin út á flóanum þegar öll skipin lágu þar í vari. Ljós
voru nú ekki svo mikil í landi á þessum tíma, að þetta var
stórfengleg sjón, í mínum augunr.
í kaupavinnunni var ég fyrst í Víkum, þá 14 ára gömul,
Heima er bezt 103