Heimili og skóli - 01.08.1961, Blaðsíða 49

HEIMILI OG SKÓLI
93
kraftaverk lífsins er hluti af þeirri
sögu, sem byrjaði með gagnkvæmri
ást foreldra þeirra, hugsa ekki um kyn-
ferðismál sem eitthvað óhreint. Þeir
kveljast ekki af forvitni og þeir stelast
ekki til að lesa sóðalegar bækur um
þessa hluti.
Ef við ölum börn okkar upp við
heilbrigðari afstöðu til kynlífsins, er
hálfur sigur unninn. Hinn heilming-
urinn vinnst með því að fylgjast með
stóra drengnum okkar eða stóru stúlk-
unni. Á vorum dögum vilja ungling-
arnir verða fullorðninr svo fljótt sem
mögulegt er. Telpurnar linna ekki lát-
um fyrr en þær fá að klæðast eins og
fullorðnar konur og lifa eins og full-
orðnar konur og þarna eru alltaf sömu
rökin: „Já, en þetta gera allar aðrar
stúlkur."
Hið bezta svar sem foreldrar gætu
gefið, væri þetta: Við höfum engan á-
huga fyrir „öllum hinum“, við hugs-
um bara um þig. Það ert þú, sem við
berum ábyrgð á.
Annars er það oft svo, að ungling-
unum finnst eins konar hjálp í því,
ef foreldrarnir segja „Nei“. Þeim
finnst þrátt fyrir allt nokkurt öryggi
í því að finna til þess að sterkir og um-
hyggjusamir armar umvefja þá. Þeir
óska þess í raun og veru, að vera
vernduð gegn sínum eigin duttlung-
um og reynsluleysi. IÞetta fann ég fyrir
fimm árum, þegar dóttir mín, sem
þá var stór skólatelpa, þrábað um að
nvega fara á stúdentadansleik, sem var
haldinn alllangt frá heimili okkar.
Svar mitt var stutt: „Nei, þú ert of
ung til að sækja slíkar skemmtanir.“
Mér til mikillar undrunar svaraði
hún: „Ja, mér finnst það nú í raun og
veru sjálfri, en ég vildi nú samt reyna
að spyrja um þetta.“
Það væri ekki rétt að halda því
fram, að allir unglingar legðu svo mik-
ið kapp á að verða stórir fyrir tímann,
en margir, sem væru til með að bíða
með það í nokkur ár, fá það varla fyrir
mæðrum sínum. Sumar mæður eru
svo bráðlátar með að ota hinum ynd-
islegu dætrum sínum fram á sýningar-
sviðið til þess að vekja athygli, að þær
geta varla beðið þar til þær geta klæðzt
eins og gjafvaxta meyjar. Móðir, sem
hvetur 13 ára dóttur sína til að halda
sér til fyrir piltum, ætti ekki að verða
neitt hissa, þótt stúlkubarnið hennar
væri hálftrúlofað, þegar hún er 15 ára,
og heimtaði svo að gifta sig, þegar hún
væri 17 ára.
Eg skrifaði einu sinni upp nokkur
hollráð til foreldra um hvernig ala
eigi upp börn. Ég vil gjarnan birta
þau á ný:
Munið, að barn er gjöf frá guði, og
sú dýrmætasta af öllum gjöfum. Reyn-
ið ekki að móta barnið í yðar eigin
mynd, föðurins, bróðurins eða ná-
grannans. Hvert barn ersjálfstæð vera,
og hún á að hafa leyfi til að vera hún
sjálf.
Talaðu alltaf kjark í barnið, þótt
eitthvað mistakist fyrir því. Það má
aldrei bera það saman við annað barn,
sem hefur meiri heppni með sér.
Munið, að reiði og þrjózka eru eðli-
legar tilfinningar. Hjálpið barni yðar
samt að finna leiðir til að komast
fram hjá þessum geðsveiflum, t. d. í
leik eða starfi. Annars eigið þér á
hættu að þessum geðtruflunum slái
inn og valdi líkamlegum éða andleg-
um óþægindum.