Læknaneminn - 01.10.1971, Qupperneq 74

GO
LÆKN ANEMINN
hús, þ.e.a.s. The Hospital for Sick
Children i Great Ormond Street og- The
National Hospital for Nervous Diseases
og Institute of Neurology í Queen
Square. Hið síðasttalda, er var nánast
heimili mitt meira og minna allan tím-
ann, sem ég dvaldist í London, er dæmi-
gert sérgreinarsjúkrahús, þar sem eru
deildir medicínskrar neurology, neuro-
surgery, neuroanatomy 'og pathology,
neurochemistry og neurophysiology auk
neuroopthalmology, neurootology og
neuroradiölogy auk tilraunadeilda og
reyndar psychiatrískrar deildar og end-
urhæfingardeildar að ógleymdri inten-
sive care einingu fyrir neurológísk til-
felli. Hver einstakur resident verður að
fara í gegnum allar þessar deildir eftir
tilskildum reglum á ráðningartíma sin-
um. Þessi spítali hefur löngum verið
einskonar móðurstofnun neurológíunnar
enda fóstrað menn eins og Hughlings-
Jackson, Gordon Holmes, Gowers,
Denny-Brown, Charles Symonds og
Lord Brain svo að nökkrir séu nefndir.
Kennsluprógram er í gangi allt árið og
þar dvelja ávallt um lengri og skemmri
tíma neurologar frá öllum heimshorn-
um, auk þess, sem fjölmargir útlend-
ingar, sem læra sína neurologíu annars-
staðar, vilja flestir hafa varið nokkrum
tíma á Queen Square. Sem dæmi um
það, hversu erfitt það getur verið að
komast í launaðar stöður á sérgreina-
sjúkrahúsum, má geta þess, að ég mun
vera eini útlendingurinn auk nokkurra
Ástralíumanna og Ný-Sjálendinga, sem
þarna hefur komizt að frá upphafi. Það
er út af fyrir sig gott að vera hreykinn
og sennilega svolítið montinn af þessu,
hollt að hafa þótzt mennta sig vel, og
góður ylur af ljúfum endurminningum,
en því miður virðist það svo hér heima,
að þetta skipti ekki miklu máli og ég
hefði rétt eins getað numið í Lapplandi
svo fremi, að ég hefði útfyllt tilskilinn
tima.
Það er gæfa þessarar þjóðar — meir
en menn gera sér grein fyrir — að ungir
læknar munu áfram sem hingað til halda
til sérnáms og berjast um hart til þess
að verða sér úti um góða menntun, enda
þótt hvorki stjórnvöld né læknasamtök-
in sýni nokkurn raunhæfan stuðning
eða áhuga. Ráð er það ungum læknum
að minnast þess fornkveðna með meg-
inbreytingu þó, að í upphafi skyldi ekki
endirinn skoða. Sérnámið út af fyrir sig
er aðeins lítill hluti af stöðugri fram-
haldsmenntun, sem vera ætti. Það er
útfyllt eftir skema, sem er vel meint
og margt gott um að segja, enda þótt
auðveldlega og stundum auðveldara sé
að fá betri sérmenntun með nokkrum
frávikum. Verður og að ætla, að um sér-
fræðingsréttindi sé fjallað skv. hugsun
og skynsemismati, en ekki með reflex-
boganum einum saman með skemað sem
bæði efferent og afferent. En það er
annað mál. Hitt varðar mestu, að við
höldum áfram að menntast, þótt við
komum heim. Undirstaða þess, að svo
megi verða er öllum kunn, en mikið
ósköp fer oft lítið fyrir viljanum og
framtaksseminni. Því aðeins að menn
hafi hæfilega vinnu, eðlileg samstarfs-
og vinnuskilyrði og þar með tíma til
lesturs og vísindalegs starfs, mun
menntunin halda áfram. Skipulag í þess-
um anda myndi 1 senn veita lang mikil-
virkustu og þó um leið ódýrustu læknis-
þjónustu í landinu og efla hinn læknis-
fræðilega standard bæði inn á við og
út á við. Ég er þeirrar skoðunar, að
þessi mál muni aldrei vel fara nema þeir
menn, sem valizt hafa til forstöðu
sjúkrahúsum og/eða sjúkrahúsdeildum,
fari að skilja ábyrgð sína gagnvart ung-
um mönnum og faginu. Svo gagnlegt
sem það er ungum læknum, að kynnast
kollegum sínum enskum, og verandi
ungir geta af þeim lært, þá væri þess
ekki síður þörf, að íslenzkir líonsult-
antar lærðu af enskum, en gailinn er
auðvitað sá, að það er svo erfitt að
kenna gömlum hundi að sitja.