Læknaneminn - 01.10.1971, Qupperneq 103

LÆKNANEMINN
83
ernum", það er aðallega tekniskt, hvort
exponering og positionir séu fullnægj-
andi fyrir það, sem skoða skal, og ef
svo er ekki, þá sjá um, að endurtekn-
ingar séu gerðar. Þá er hlaupið til og
gefið kontrast i.v. í i.v.-pyel'ografiu og
biligrafiu, þegar um það er beðið, og
svo er um flest, að menn eru liprir að
bregðast við, þegar á þeim þarf að
halda, því oft er óhætt að yfirgefa
,,fixerinn“ smástund, og þá allt eins til
þess að fylgjast með hinum margbrötn-
ari röntgenologisku procedurum, miCtur-
itionscystourografiu, plebografiu, vena
cava-grafiu eða margvíslegum arterio-
grafium, femoral-, renal-, coeliac-,
,,lumbalaorta-“, ,,vertebralaorta-“,
arcusaorta-, carotis-, brachial- eða pul-
monalarteriografiu . ., allt eftir því hvað
þarf a,ð skoða. Á öðrum stað er öll tomo-
grafia gerð, og ætti maður að gefa sér
tíma til að fylgjast með henni svo og
craniummyndatökum og loftencephalo-
grafiu, sem reyndar er sjaldan gerð.
Það hefur praktiskt gildi að setja sig
tæknilega inn í töku mynda, einkum
af lungum, útlimum, hrygg og haus
m.t.t. exponeringar, og læra þá einnig
að taka þessar myndir á hreyfanlegu
röntgentækin (mobilana) svo og læra
að framkalla þessar myndir I höndum,
þetta eru héraðslækna verk. Fá menn
fúslega aðstoð til þess og annars tækni-
legs hjá tæknifræðingi ieildarinnar, en
gagnlega lesningu er að hafa úr Skelett-
röntgenundersökningar eftir Anders
Movin og Ulf Karlsson eða Positioning
in Ra.diography eftir K. C. Clark. 1
röntgengreiningu fá menn strax lánaða
til lestrar Roentgen Signs in Clinical
Diagnosis eftir Meschan, auk þess kunna
menn efalaust vel við sig í áður lesn-
um bókum eins og Claessens Röntgen-
diagnostik og samnefndri bók eftir
Lindgren & Olsson. En pathologiskt
mat á röntgenmyndum lærist liklegast
helzt þennan stutta tíma á því að
hlusta á sérfræðinga deiidarinnar
diktera inn lýsingar sínar á teknum
myndum.
Geislaterapíu kynntist ég ekki, en
hún er í nýrri hliðarbyggingu út frá
kjallaranum, þar sem röntgengreining-
in er.
Eitt af mörgum smáverkum, sem falla
til á deildinni, er blóðtaka frá utan-
landsförum til prófunar fyrir lues, og
hlýtur það að vera kært verk fyrir alla,
sem hafa mikla þörf fyrir ,,að eignast
eitthvað", en svipuð aðstaða læknis-
lærðra til lífsbjargar mun vera til á öðr-
um stöðum og fyrir opinbera aðilja, og
hér er þessu öllu saman komið á fram-
færi.
Ýmiskonar samheldni ríkir hjá starfs-
fólki deildarinnar. Tveggja daga ferð
var farin í ágúst vestur í A.-Barða-
strandarsýslu undir stjórn yfirhjúkrun-
arkonu til þess að tina ber, og fundust
mörg ber enda almenn þátttaka í ferð-
inni. Nú, þegar sumarleyfum er að
ljúka, hætta þeir, sem aðeins eru til af-
leysinga á deildinni, og er það fólk
óspart kvatt á kaffistofu deildarinnar
og á heimilum fólksins úti í bæ.
ágúst/sept.
Ó.G.B.
Bréf um krufningar í Skotlandi,
júlí-ágúst 1971.
Elsku Steini.
varla er jeg kominn & nýsetztur þeg-
ar hringt var og beðinn skrifa. Svei
mjer ef það er til nokkurs. Og samt.
„Hryllilegasta timabil harmsögu ævi
minnar“.
J. Birkiland.
Hressir lögðum við upp, bræðurnir.
Allir glaðir & sumir ljettir, laufljettir.
Alis volantibus & loks í áfangastaðinn
gráan og fýldan. Þá byrjaði það. Ekki
sá jeg hvurnig. Sumir segja guðgrímur,
aðrir hallbjörn. Ýmsir báðir. Ekki
meirum það. En sVona varðanú samt.
Þannig leið það dag hvern. Einir í
fagnaði dýrlegum aðrir við naflagláp
(observatio umbilici). Reyndar örfá
smáatriði einsog þessir strákar og svo
náttúrlega guðríður.
Búrsar var þa.r einn, afspyrnufúll og
heimskur svo undrum sætti. Samt var-
onum gefið teppi. Skárrerðanú skin-
helgin. Nokkur gullmennin ákváðu að
gera honum svivirðingu á þjóðlegan
hátt. Kom þar tvennt til: a) að serða
dætur hans tvær með tilheyrandi & b)
að míga á vespuhjól það sem hann ferð-
aðist laungum á. Er menn höfðu skoð-
að fórnardýrin, völdu þeir seinni kost-
inn þ.e.a.s. b). Hófst nú svívirðíngin
og átti hún sér stað kvöld hvert kl.
10.15. Tæmdu menn þar blöðrur sínar
á ýmsan hátt svosem í eldsneytis-