Læknaneminn - 01.10.1975, Blaðsíða 7

Spjall
Ný stefna í skipulagsmálum heilbrigðisþjónuslu
hefur verið að ryðja sér til rúms víða á vesturlönd-
um síðustu ár. Hér er átt við þá leið, að' fœra alla
lceknisþjónustu sem mest út úr sjúkrahúsunum og í
hendur heimilislœkna starfandi við heilsugæzlustóðv-
ar• Einn af kostum þessa kerfis er að það er ódýrt
i rekstri, því að kostnaður við nútíma sjúkrahús er
rnikill og verður œ meiri með auknum krófum um
tœki og vinnukraft.
Kerfið hefur auk þess annan kost, sem vegur
meira en öll fjárhagssjónarmið. Með þessu móti er
heknirinn í nánara sambandi við sjúklinginn, veit
allt um aðstœð'ur hans, og er þess vegna betur fœr
um að taka ýmsar ákvarðanir um tilhögun með-
ferðar, en sérfrœðingur í sjúkrahúsinu, sem veit að
visu mikið um sjúkdóminn sjálfan og hinar og þess-
ar rannsóknaniðurstöður, en hins vegar ekkert um
s]úklinginn og félagslegar aðstœður hans.
Hvernig bregzt nú blessuð lœknadeildin við þess-
um viðhorfum. Af kónnun, sem gerð hefur verið má
s]a, að síðustu ár hefur meiri liluti þeirra, sem út-
skrijast hafa úr deildinni, farið í sérnám. Sennilega
hefur verið alið upp í nemendum meira og minna
omeðvitað, að mjög sérhœft starf sé liið eina rétta.
Kennslan í lœknadeild hefur ekki miðast nœgilega
mikið við tilgang hennar, þ. e. a. s. að útskrifa
ulrnenna lœkna. Svo til eingöngu sérfrœðingar ann-
ust kennsluna. Margir þeirra gera vel og leggja
höfuðáherzlu á það, sem kann að koma verðandi
heimilislœkni að gagni. Sumir liafa aftur á móti
tuið'að kennsluna við sín einkaáhugamál og eyða
dýrniœtum tíma nemenda í alls konar sjaldgœf fyrir-
hæri, sem litlu eða engu máli skipta. Gildir þetta
]afnt um klíniskar sem preklíniskar greinar. Það
uiœtti nefna mörg fáránleg eða öllu heldur sorgleg
dœmi, en það verður ekki gert hér. Hvað er hœgt
að gera til þess að þessir menn fái ekki að vaða
uppip Vœri ekki eðlilegt, að í skóla fy rir almenna
lœkna œttu almennir lœknar að vera kennarar? Ef til
vill ekki í öllum greinum, en þeir œttu a. m. k. að
ráða lwað er kennt og hvað ekki. Almennir lœknar
œttu að vita mun betur hvaða takmörk á að
setja námsefninu heldur en sérfrœðingar, sem löngu
eru hœttir að stunda almennar lœkningar og fást
eingöngu við sérhœfð og oft sjaldgœf vandamál.
Með þessu móti mœtti komast nœr því, að ala upp
heimilislœkna en nú er, í þessu 6 ára uppeldishœli,
sem lœknadeild Háskóla lslands er.
ÞAÐ, SEM HUGURINN VEIT EKKI, HRJÁIR
EKKI HJARTAÐ.
Síðustu mánuði hefur risið upp deila meðal
lœknanema um það hvort heppilegt sé að sleppa
prófi í heimspekilegum forspjallsvísindum eða ekki.
Tvö sjónarmið virðast eiga nokkru fylgi að fagna.
Að því er virðist vill meiri hlutinn sleppa prófinu
á þeim forsendum að hér sé ekki um lœknisfrœði-
legt efni að rœða. Auk þess er tími lœknanema naum-
ur, tíðir kúrsusar og alls konar próf taka upp allan
títnann, og allir eru hræddir um að falla. Þeir
telja því að ekki sé ástœða til að auka vinnuálagið
með prófi, sem ekki kemur málinu beint við.
Minni hlutinn leggur áherzlu á hversu sérhœfðir
menn verða í hugsun eftir 6 ára nám í deildinni. I
þessi 6 ár snýst hugurinn svo til eingöngu um pró-
teinmólikúl, bólgna maga og því um líkt og útkom-
an er það, sem í daglegu máli er kallað fagfífl (fag-
idijót). Nú, nú, til að bjarga þessu á að láta lœkna-
nema kynna sér heimspeki í nokkrar vikur og
vona að víðsýnin aukist.
Lœknanemar eru vanir að taka próf og tileinka
sér námsefni á stuttum tíina. Til þess að komast í
gegnum prófið í heimspeki þarf ekki annað en að
muna nokkur nöfn og stikkorð og einstaka ártal. Ef
ég þekki lœknanema rétt, nota þeir þessa aðferð.
Framhald á bls< 40.
læknaneminn
5