Læknaneminn - 01.04.1988, Blaðsíða 57

kennara deildarinnar og erlenda
kennsluspekinga. Þrír valkostir
voru kynntir á deildarfundi 11.
nóvember, ennfremur á tveimur
félagsfundum læknanema og á
síðustu vikum flutt endurteknar
skýrslur fyrir kennslunefnd og
deildarráð. Er nú stefnt að því að
reyna að leggja af stað næsta haust
með endurskipulagningu á fyrsta
ári og hafa þá jafnframt tilbúið gróft
skipulag fyrir 2. og 3. ár, sem kæmi
til framkvæmda ári og tveimum
árum síðar.
Markmið
Við endurskoðun á
læknakennslu við Háksóla íslands
hafa verið sett fram eftirfarnadi
megin markmið:
að auka samhæfingu
einstakra kennslugreina
(integration),
að gefa aukinn gaum
umhverfisþáttum þ.a.m. þátt
umhverfis í sjúkdómsmynd og
orsökum.
að auka vægi grunngreina
og reyna að koma í veg fyrir að þær
gleymist stúdentum um leið og
prófi hefur verið lokið í þeim.
að auka á þátttöku stúdenta f
vísindavinnu og kynna þeim
vísindalegan þankagang og stuðla
þannig að aukinni tilfinningu fyrir
nauðsyn grunnrannsókna í
læknisfræði.
að auka tengsl við og
virðingu fyrir samstarfshópum
að auka áhuga og ánægju
læknanema og kennara af starfi í
deildinni
Þegar litið er yfir
markmiðalistann, fallast manni
hendur svo viðamikið virðist
verkefnið vera. Þaðmáþófullyrða,
ef að tækist að ná árangri í
ákveðnum atriðum myndu hin
sennilega fylgja á eftir. Þannig má
nefna, að ef tækist að efla áhuga
kennara deildarinnar myndi, áhugi
nemendanna fylgja með. Með
aukinni sjálfstæðri þekkingarleit
vaknaði áhugi á vísindavinnu sem
jafnframt myndi auka mikilvægi
grunngreina í augum nemenda.
Þetta má e.t.v. skilja svo að ég sé að
fullyrða að áhugaleysi kennara sé
undirstaða alls þess, sem miður
kann að fara í deildinni, en ég bið
menn ekki túlka orð mín svo.
Þá er næst að spyrja, ef
einhvers staðar er áfátt í áhuga,
hvernigáaðglæðahann? Þaðmáef
til vill segja að í þessari spumingu
felist mikilvægustu rökin fyrir því
að gera breytingar. En breytingar á
námsskipan er sennilega eina leiðin
sem við höfum til þess að fá menn
til að setjast niður, gera úttekt á
ástandinu og !aga það sem miður
fer. Það er mjög athyglisvert að
fylgjast með þeirri breytingu sem
verður á kandídötum við það að
komaerlendis. Það eru mörg dænri
þess að unglæknar, sem hafa verið
gjörsamlega staðnaðir í vinnu sinni
hér heima, hafa allt í einu tekið
kipp, farið að sýna áhuga og lagt
miklu harðar að sér en nokkru sinni
fyrr, bara við að koma í kerfi þar
sem áhugi er landlægur og
nauðsynlegur til þess að komast
áfram. Þessi afstaða helst gangandi
í 2-3 ár eftir að heim er komið og
lognast svo gjaman út af. Þetta
finnst mér vera ein gleggsta
ábending þess, að kerfisbreyting
geti haft áhrif.
Nauðsynlegt er að
kerfisbreyting hafi áhrif á tengsl
einstakra greina. Með aukinni
samhæfingu er stúdentum gert
léttara að sjá tengls milli t.d.
grunngreina og klíniskra greina og
slík samhæfing er nauðsynleg til að
ryðja burt þeirri skoðun, að hafi
stúdent lokið prófi á 2. ári úr
lífefnafræði, þurfi hann ekkert að
hugsa um þá grein meira. Með
kynningartengslum klíníkur við
grunngreinar og síðar
endurtekningu og upprifjun á
grunngreinum í tengslum við
klíniska þjálfun, fléttast þessar
greinar saman. Auk þess kemur að
sjálfsögðu til greina að prófa í
grunngreinum á lokaprófi. Það er
því algjörlega fráleitur sá
misskilningur, sem komið hefur
upp, að þær breytingar sem lagðar
hafa verið til komi til með að skerða
virðingu eða mikilvægi
grunngreinanna, þvert á móti er það
markmiðið að auka og efla veg
þeirra.
Sú skoðun á vaxandi fylgi
að fagna að læknar hafi lítinn gaum
gefið breytingum, sem orðið hafi á
umhverfi þeirra, og því sé margt í
starfi og afstöðu lækna orðið
gamaldags og úrelt. Er hér nefnt
sérstaklega virðing fyrir
samstarfsmönnum og sjúklingum.
Mikilvægt er að allir skilji, að
engum verður sköffuð virðing,
heldur verða menn að vinna til
hennar. Læknisfræðin er orðin það
fjölbreytt og margir þættir það
sérhæfðir, að farsælast verður að
teljast að vinna með, t.d.
meinatæknum og hjúkrunar-
fræðingum, heldur en að reyna að
skipa þeim fyrir um þætti sem þeir
hafa miklu meira vit á reynslu
sinnar vegna. Þá má ekki gleyma
þeirri staðreynd að umhverfisþættir
hafa mikil áhrif á sjúkdóma og til að
vinna gagnlegt fyrirbyggjandi starf
þarf að taka tilllit til þeirra, og
einnig er nauðsynlegt að þekkja til
aðstæðna til þess að þekking nýtist
best til aðstoðar sjúklinga.
I tengslum við þetta er
LÆKNANEMINN 1/1988-41. árg.
55