Úrval - 01.05.1964, Blaðsíða 92

82
innar hafa sannað samlöndum
hennar, að konur mega sín einn-
ig mikils i mexikönsku þjóð-
félagi. Hún hefur leyst margar
kynsystur sínar úr hefðbundnum
viðjum og fært landi sínu heims-
frægð. Sigurtákn hennar er hinn
mikli mexíkanski Folklórico
ballett, sem státar af litaskrúði
og fjörugri tónlist, glæsilegum
og liprum stúlkum og stæðileg-
um karlmönnum. Þessi dans-
flokkur hefur farið sigurför um
Evrópu og Mið- og Suður-Amer-
íku, og nú síðast eru augu Banda-
ríkjamanna að opnast fyrir þess-
um óviðjafnanlegu listamönnum.
Amalia Hernández var átta
ára fyrir svo sem fjörutiu árum,
þegar hún læddist upp til pabba
síns og sagði: „Pabbi mig lang-
ar til að dansa. Má ég læra að
dansa — og dansa vel?“
Don Lamberto Hernández
yggldi sig. Hann var verksmiðju-
eigandi, eigandi búgarðs mikils
og öldungadeildarþingmaður í
þokkabót, og hann hafði lagt
hart að sér við að skapa sér
og fjölskyldu sinni þá virðingu,
sem hún naut. Auðvitað skyldi
engin dætra hans láta sér detta
í hug að gera sér dans að at-
vinnu. En ... „Já, þú mátt læra
að dansa, Amalita,“ sagði hann
loks, „ef þú gerir það bara
heima, sýnir aldrei á þér fæt-
ÚRVAL
urna og dansar aðeins fyrir mig
og frændur þína.“
Hernández öldungadeildar-
þingmaður lét nú gera einka-
danssal handa Amalitu nálægt
heimili þeirra í Mexíkóborg -—
til þess að geta haft auga með
dótturinni. Þangað komu svo
færustu danskennarar, sem völ
var á: Madame Sivine, sem hafði
verið ein aðaldansmærin í dans-
flokki Pavlovu; Madame Dambré
við Parísaróperuna; síðar
spánska dansmærin Encarnación
López („La Argentinita“) og
loks bandaríski snillingurinn
Waldeen.
Amalia naut námsins eins og
frekast varð á kosið, en hún
sagði engum frá draumi sínum
—- einhverntíma ætlaði hún líká
að skoppa og dansa um sviðið
eins og kennarar hennar. En
draumurinn breyttist og jók við
sig, þegar lienni varð Ijóst, að
henni var síður en svo nauðsyn-
legt að binda sig við klassíska
tónlist og klassískan ballett,
hún fann, að heimaland hennar
átti sér einnig' hefðbundin list-
form, hrynjandi, sem bjó á göml-
um merg, og sérkennilega tón-
list, sem féll vel að dansi. Am-
alia, sem var að hálfu Indíáni
og að hálfu Spánverji, hafði
fundið köllun sína.
Amalia unni mjög þjóðlögun-
um, sem móðir hennar hafði