Úrval - 01.04.1966, Qupperneq 54

52
ÚRVAL
starfa“, sagði faðir 0‘Callahan á-
kveðinn.
Upp frá þessu var pilturinn hinn
duglegasti. Gott? Gehres skipstjóri
mælti með því að hann fengi Lát-
únsstjörnuna.
Sagan barst um allt skipið. Menn
tóku að trúa því, að hver sá, sem
væri með föður O'Callahan, hann
væri öruggur. Þeir þyrptust utan
um hann og sögðu: „Hvað er þá
næst“? og hann sagði þeim það.
Við og við benti faðir O'Callahan
upp á stjórnpallinn, þar sem hinn
þéttvaxni Gehres hallaði sér fram á
grindurnar með kallarann í hönd-
unum. Þegar vindurinn blés reykn-
um frá, mátti sjá hann standa þar.
Þá benti faðir O'Callahan upp til
hans og hrópaði til mannanna: „Þið
megið ekki láta gamla manninn
þurfa að koma hingað niður. Lít-
ið á hann þarna uppi. Sýnist ykk-
ur ekki hann nokkuð áhyggjufull-
ur á svipinn“?
Mjúkt kvöldmyrkrið var dottið á
eftir hræðilegan dag. Sjúkradeildin
var troðfull af særðum mönnum, en
hendur læknanna, Fuellings, Smiths
og Shermanns voru óþreyttar, eða
ef þær voru það ekki, þá sáust þess
að minnsta kosti engin merki. Þeir
höfðu góðan aðstoðarmann, þar sem
var Grimes W. Gatlin prestur. Hann
hafði verið með þeim frá því að
fyrsta sprengjan féll snemma um
morguninn. Hann hafði hughreyst
hina særðu, bundið um slæma skurði
og beitt morfindælunni. Hann hafði
aldrei yfirgefið hina særðu. Hann
hafði nokkra þekkingu á læknis-
fræði og talsverða mannþekkingu,
og kunnátta hans, fimar hendur og
samúð voru til mikillar hjálpar
þennan skelfingardag. Faðir 0‘Calla-
han var sá fyrsti, sem sagði: „Þú
getur ekki skrifað sögu Franklíns
án þess að geta þess, hve mikið
starf séra Gatlin innti af höndum“.
Hann hlaut Silfurstjörnuna.
Síðari hluta næsta dags fann á-
höfnin dýrmætan slatta af varn-
ingi óskemmdan; nokkur hundruð
kassa af bjór. Ekkert drykkjarvatn
var óskemmt, svo að skipstjórinn
gaf fyrirskipun um að hver maður
fengi eina bjórdós. Þetta jók mjög
á siðfreðisþrekið.
Faðir O’Callahan hafði rekizt á
Saxy Lowell, hljómsveitarstjórann,
sem sá dagsins ljós í Raleigh í Norð-
ur-Carolina. Saxy hafði leikið með
hljómsveit Hal Kemps, og það var
hann, sem hafði samið hið vinsæla
lag „Þrír litlir fiskar“.
Skömmu áður en myrkrið datt á
tóku tólf manns að „marsjera“ um
flugþilfarið. Flestir þeirra voru með
frumstæð bráðabirgðahljóðfæri. Þeir
léku hástöfum, þótt ef til vill ekki
mjög fagurlega, og það sem þeir
léku, var gamalkunnugt amerískt
þjóðlag, „Gamla gráa hryssan“,
(The Old Gray Mare), en vísan
þeirra hljóðaði þannig: „Oh, the Old
Big Ben, she ain't what she uesed
to be, ain‘t what she uesed to be,
just a few hours ago“. („Ó, gamla
Big Ben er ekki eins og hún var
vön að vera, ekki eins og hún var
vön að vera, fyrir aðeins fáum
klukkustundum“).
Skipstjórinn tók undir og faðir
0‘Callahan söng allra manna hæst.
Það var líka hans ljóð. Söngurinn
barst yfir hafið til áhafnanna á