Úrval - 01.04.1966, Qupperneq 55

HUGRAKKUR KLERKUR
53
beitiskipunum, sem á eftir fylgdu.
Það voru 704 menn á Big Ben þeg-
ar hún sigldi áleiðis til hafnar í
Pearl Harbor. Um morguninn hinn
19. marz höfðu verið á henni meira
en 3000 manns. Beitiskipin höfðu
tekið við mörg hundruð manns af
áhöfn hennar, sem ekki var þörf
fyrir, en 1496 manns voru dauðir
eða særðir eða var saknað. Þá sem
voru alvarlega særðir höfðu Santa
Fe og önnur skip flutt á sjúkrahús
á ströndinni. 704 yfirmenn og á-
höfn samtals sigldu skipinu til hafn-
ar. Faðir O'Callahan stofnaði 704
manna klúbbinn. I dag hefur hver
maður félagsskírteini að þessum
einskorðasta klúbb í heimi, hvers
meðlimir horfðust í augu við dauð-
ann og viku honum frá sér.
Að lokum sigldi Franklín inn í
Pearl Harbour. Frengir af þessum
ægilega atburði höfðu borizt til her-
stöðvarinnar. Allir flotaforingjar á
Hawai voru viðstaddir í virðingar-
skyni við þetta skip, sem hafði kom-
ið aftur heim úr Helju. Þegar það
kom inn í höfnina heilsuðu því öll
skip í höfninni með kveðjuskotum.
Menn störðu furðu lostnir á stóru
götin á Franklín. Þrjátíu söngmeyj-
ar höfðu hóað sig saman til að
syngja Aloha, þjóðsöng eyjar-
skeggja, til þess að bjóða Franklín
velkominn. Áhöfnin á Big Ben stóð
í snyrtilegri fylkingu á þilfarinu,
þar á meðal hinir 270 léttsærðu.
Hinn þunglyndislegi Hawajasöngur
hljómaði skært með björtum rödd-
um meyjanna.
Franklin seig upp að bryggjunni.
Meyjarnar störðu, hikuðu, fipaðist;
þær komust við og söngur þeirra
dó út. Enginn gat horft á þetta
sorgarskip án þess að komast við,
enginn nema áhöfnin, þess eigin á-
höfn.
Auðvitað var það faðir O'CalIa-
han, sem átti upptökin. Og öll á-
höfnin tók undir. Flotaforingjarnir,
sem biðu á bryggjunni, lögðu við
hlustir.
Uppi á stjórnpallinum hnippti
G’ehres skipstjóri í Joe Taylor og
glotti, þegar þessir menn, sem
heimtir voru í Helju, sungu hástöf-
um: „The Old Big Ben, she ain’t
what she used to be, ain‘t what
she used to be“.
Vinkona mín, sem er listmálari, varð mjög glöð, er eitt málverk
hennar var valið til sýningar á listsýningu eina mikla. Bar það heitiö
„Vöxtur". Við opnunina tókum við okkur stöðu á lítið áberandi stað
og biðum þess að heyra undirtektir sýningargestana. Einn virðulegur
herra rannsakaði málverkið mjög gaumgæfilega með stækkunargleri.
Við urðum stórhrifnar og héldum, að þarna væri kannske væntanlegur
kaupandi á ferðinni. Að lokum áræddi vinkona mín að spyrja hann,
hvað honum fyndist um myndina. Þá svaraði hann: ,,Ég hef mjög lengi
fengizt við sjúkdómsgreiningu ýmissa innvortissjúkdóma. En hvernig
sem ég reyni, get ég samt ómögulega ákvarðað, hvort hér er um ill-
kynjaðan eða góðkynjaðan vöxt að ræða!“