Úrval - 01.11.1969, Qupperneq 67

B.JÖRGUNIN SÉM VIRTIST . . . .
65
hann. Það var búið þannig um
hann, að hann sæti líkt og í sæti,
svo að hann ætti auðveldara með
að vernda Campbell fyrir skakka-
föllum á leiðinni niður. Björgunar-
mennirnir settu sig nú í stellingar,
gengu vandlega frá öllum sigútbún-
aðinum og létu mennina tvo síga út
yfir hamrabrúnina.
í fyrsta siginu komust þeir Camp-
bell og Wilson á syllu um 470 fet-
um neðar. Hinir fylgdu svo á eftir
þeim. Þeir áttu enn 1430 fet ófar-
in. Og nú lentu þeir í alvarlegum
vandræðum. Næsta sylla fyrir neð-
an þá var stór og var kölluð „Stúk-
an“. Ortenburger lét stein falla út
yfir hamrabrúnina og byrjaði strax
að telja. Þannig ætlaði hann að
reikna út, hve langt væri niður á
stóru sylluna. „Sex sekúndur,“ hróp-
aði hann, þegar steinninn skall á
sylluna. „Sex hundruð fet!“ Það er
mjög erfitt að hafa stjórn á sjúkra-
börum, séu þær látnar síga meira
en 300 feta vegalengd. Og því yrðu
þeir nú að finna eina til tvær aðr-
ar syllur, sem þeir gætu numið
staðar á á leiðinni niður til „Stúk-
unnar“. En þeir gátu ekki séð neina
aðra syllu.
„Jæja, það er aðeins ein leið til
þess að ganga úr skugga um það,“
sagði Ortenburger og lét sig síga út
yfir brúnina. Stundum „gekk“ hann
niður eftir hamraveggnum, en þess
á milli sveiflaði hann sér fram og
aftur í leit að fótfestu. Þannig leið
hálftími. Svo heyrðist rödd hans
skyndilega í móttökutækinu þeirra:
„Ég er búinn að finna eina!“ Hann
hafði „lent“ á mjórri syllu, sem var
um 200 fetum fyrir neðan þá.
Þeir urðu glaðir við og tóku nú
að láta sig síga niður hamarinn að
nýju. En þeim brá heldur en ekki
í brún, þegar þeir voru allir komn-
ir niður á sylluna tveimur tímum
síðar. . . . „Syllan“ var aðeins ör-
mjó brún, sem skagaði út úr hamr-
inum. Hún gæti bilað undan þunga
þeirra á hverri stundu. Þeir festu
mjög varlega krók í sylluna, og að
klukkustundu liðinni voru þeir
komnir niður á öruggari syllu 100
fetum neðar. Þeir þyrftu ekki að
standa í fleiri selflutningum, ef
„Stúkan“ væri aðeins 300 fetum
fyrir neðan þá.
En var það víst? Það gat verið
stórhættulegt að láta sjúkrabörurn-
ar síga niður, ef þeim tækist svo
ekki að koma þeim alla leið niður í
„Stúkuna". Slíkt væri stórhættulegt
jafnvel þótt aðeins vantaði nokkur
fet upp á. Þá mundi Campbell ekki
komast lengra, heldur mundi hann
sveiflast þar fram og aftur í nætur-
myrkrinu. Svo yrði næstum alveg
ómögulegt að ná honum upp á hina
sylluna aftur.
EKKI ÞUMLUNGUR AFLÖGU!
Sólin var að setjast í rauðu eld-
flóði, þegar Ortenburger lét sig síga
út yfir hamrabrúnina enn einu
sinni. Hann var orðinn þreyttur og
svangur. Enginn hafði fengið neitt
annað en nokkra súkkulaðimola til
þess að viðhalda líkamskröftunum.
Reyndist kaðall Ortenburgers of
stuttur, hefði hann alls ekki nægi-
lega krafta lengur til þess að klifra
upp aftur.
Það leið næstum heil klukku-
stund, þangað til rödd Ortenburg-