Úrval - 01.07.1971, Blaðsíða 16

14
ÚRVAL
áfram að ræða við hann af stökustu
þolinmæði, næstum því vinsamlega.
Og loksins kom að því þann 12.
febrúar árið 1970, að Patterson tók
að leysa frá skjóðunni og skýra frá
því, sem hann vissi um barnsránið.
Hann sagðist hafa hitt Miller ár-
ið 1962 og síðar unnið með honum
að allmörgum ránum. Svo fór Mill-
er að tala við hann um barnsráns-
fyrirætlanir í ársbyrjun 1967. Starf
Millers á vegum Rannsóknardeildar
skattþjónustunnar hafði veitt hon-
um aðgang að leynilegum upplýs-
ingum um auðugt fólk. Og hann
sýndi Patterson lista með fjölda
nafna slíks fólks. Þar á meðal var
nafn Youngs. Miller ók Patterson í
bíl, sem var í eigu ríkisstjórnarinn-
ar, að gömlu, yfirgefnu Grefco-
námunni og sagði, að þetta væri al-
veg tilvalinn staður til þess að
geyma fórnarlambið. Og aðfarar-
nótt 2. apríl óku þeir Miller og Patt-
erson í tveim bifreiðum til Beverly
Hills. Miller afhenti honum labb-
rabbtæki og sagði honum að bíða
sín á nálægu götuhorni og gefa sér
aðvörunarmerki með hjálp tækisins,
ef einhver nálgaðist. Næsta dag gaf
Miller honum svo 1000 dollara í 20
dollara seðlum án nokkurra skýr-
inga.
Þegar Patterson sagði Miller frá
því nokkrum vikum síðar, að hann
hefði verið yfirheyrður af Alríkis-
rannsóknarlögreglunni, svaraði Mill-
er: „Ef þú flækir mér í þetta, skal
ég ganga rækilega frá þér.“
Var Patterson að segja satt? Hann
var fyrsta vitnið gegn Miller og
mjög hættulegt vitni fyrir sakborn-
inginn. Málið gæti farið fyrir yfir-
kviðdóm, ef hægt væri að styðja
framburð Patterson með einhverj-
um sönnunargögnum. Nú voru að-
eins tveir mánuðir eftir, þangað til
sökin mundi fyrnast, ef engin mál-
sókn hæfist fyrir þann tíma. Og því
hraðaði Alríkisrannsóknarlögreglan
rannsókninni.
Miller brosti með fjrrirlitningar-
svip að ásökunum þessum og neitaði
öllu. Hann var mjög óvenjulegur
maður á ýmsan hátt. Hann hafði
verið starfsmaður Rannsóknardeild-
ar skattþjónustunnar frá 1964 og var
álitinn hafa góða þekkingu á rann-
sóknar og leitartækjum af ýmsutagi,
einnig ýmsu því, er snerti öflun vél-
ritaðra sönnunargagna með grein-
ingu ýmissa ritvéla- og leturgerða
og einnig því, er snerti starfsemi
svissneskra banka, þar sem hægt
var að leggja fé á númeraða, nafn-
lausa leynireikninga. Eitt sinn hafði
hann Iverið: að ræða hugsanlega
glæpi við einn starfsfélaga sinn, og
þá hafði hann sagt, að hægt vær.i
að geyma ránsfé og svikafé, þannig
að lögreglan eða skattstofan næði
alls ekki til þess. Hann sagði, að
það þyrfti ekki annað en að af-
henda það sendiboða frá svissnesk-
um banka.
Listamenn í þjónustu Alríkis-
rannsóknarlögreglunnar breyttu
nokkrum ljósmyndinn, þar á meðal
einni af Miller, með því að bæta
inn á þær sólgleraugum, er féllu
þétt að andlitinu, og óeðlilega
reglulegri hársrótalínu, líkt og
Young hafði lýst. Svo spurðu rann-
sóknarlögreglumennirnir Young,
hvort barnaræningjann væri að
finna á myndum þessum. Og þá