Úrval - 01.07.1971, Blaðsíða 52

50
ÚRVAL
þess í stað þesarar spurningar: Er
hún fær um það.... eða ekki? Og
þannig beinist ögrunin af hendi
karbnannsins þess í stað að persónu-
legri hæfni og getu konunnar? Á
fjrrri áratugum gátu konur kennt
hömluboðunum þjóðfélagsins um
kynferðilegt hik sitt og þannig varð
veitt sjálfsálit sitt. En þegar um
það er einfaldlega að ræða, hvernig
persónan standi sig kynferðilega, þá
vaknar sjálfkrafa spurningin um
eigin getu eða getuleysi. Þá er raun-
verulega ráðizt gegn sjálfsörygginu.
Kynfræða og kynfrelsi hefur
valdið vonbrigðum á öðrum sviðum.
Sigur hefur til dæmis verið unninn
í baráttunni um tjáningarfrelsi í
listum. En hefur slíkt bara ekki
fært menn í aðrar spennitreyjur í
stað þeirra gömlu? Raunsæisverk-
in á sviði leiklistar og bókmennta
bera ósigurinn og vanmáttinn í
sjálfum sér, því að raunsæið er
hvorki kynferðilegt né kynferðilega
æsandi. í rauninni er ekkert eins
laust við að vera kynferðilega æs-
andi og nektin.
Önnur mótsögn hins kynferðilega
frjálsræðis er fólgin í þeirri stað-
reynd, að áherzla sú, sem er nú lögð
á kynma.katœkni, getur haft þver-
öfug áhrif við þau, sem ætlazt er
til. Blíðan, gleðin og ánægjan eru
í öfugu hlutfalli við þann fjölda
kynhandbóka, sem streyma frá
pr entsmiðj unum.
Auðvitað er ekkert að tæknilegri
kunnáttu sem slíkri, hvort sem menn
eru að leika golf eða eiga kynmök.
En sé lögð of mikil áherzla á tækni-
legu hliðina, veldur slíkt vélrænu
viðhorfi, og hin aldagamla list mun
verða að víkja fyrir bókhaldi og
kynmakaáætlunum og skýrslum.
Lét hann (hún) sér nægilega annt
um mig um kvöldið? Höfðum við
haft kynmök nógu oft undanfarna
mánuði? Erum við farin að drag-
ast aftur úr áætluninni? Það virð-
ist ólíklegt, að sjálfkrafa eðlileiki
þessa mest sjálfkrafa verknaðar
haldi velli við slíkar aðstæður.
Viðhorf kynfræðinganna er yfir-
leitt á þá leið, að bezt sé að hafa
sem mest kyninök. En þeir eru nú
jafnvel orðnir hissa á því, hversu
ofboðsleg áherzla er nú lögð á að
ná kynferðilegu hámarki, og að
„fullnægja“ makanum. Slíkar stöð-
ugar tæknilegar vangaveltur ræna
aðalinntaki kynmakanna, sem fólg-
ið er í því að gefa sig tilfinningun-
um algerlega á vald alveg sjálf-
krafa. Og slíkar stöðugar vanga-
veltur geta leitt til þess, að karl
og kona fjarlægist hvort annað og
finni til einmanaleika. Það má
segja, að persónuleikinn verði fyrir
áfalli. Þegar allri þessari tækni-
endaleysu er svipt burt, kemur sem
sé kjarninn í Ijós. Það er hið nána
samband, sem skiptir svo furðulega
miklu máli, ástafundurinn, hin stig-
hækkandi nána snerting, æsingin,
sem sú óvissa hefur í för með sér,
að vita ekki örugglega, hvaða stefnu
ástaleikurinn mun taka, og að síð-
ustu það að krefjast og þiggja . .
að taka á móti gjöf og veita gjöf.
Þriðja mótsögnin er sú, að þetta
kynferðilega frjálsræði okkar, sem
svo mikið er nú gert úr, hefur ekki
reynzt vera neitt annað en nýtt
form „púritanisma", eins konar öf-
ugsnúinnar hreinlífisstefnu. Þessu