Úrval - 01.07.1971, Blaðsíða 118

116
ÚRVAL
En enn ógnvænlegri var sú yfir-
lýsing, að þessi atburðarás hefði
ekki aðeins gert stúdentana alger-
lega fráhverfa foreldrum sínum,
heldur öllu því þjóðfélagi, sem þeir
þekktu.
„Ég grét svo ákaft, þegar ég fór
að heiman í skólann í haust, að for-
eldrar mínir gátu alls ekki skilið
það. En þeir vita ekki, að ég gerði
mér grein fyrir því, að þetta var í
síðasta skiptið, sem ég mundi nokk-
urn tíma vera með þeim. Þeir litu
niður á allar skoðanir mínar. Þeim
var illa við þær, og þeir gerðu gys
að öllu, sem ég sagði. Ég hef ekki
það til að bera, sem þarf til þess að
geta barist við þá. Því hef ég yfir-
gefið heimili mitt fyrir fullt og allt,
og ég hef einnig yfirgefið þá lífs-
hætti, sem foreldrar mínir eru full-
trúar fyrir.“ Þetta eru orð einnar
laglegrar stúdínu.
Þetta eru orð ákveðins sagnfræði-
stúdents: „Foreldrar mínir og ég
höfðum skiptar skoðanir á þeim
árum, þegar setuverkföllin og stríðs-
mótmælafundirnir og göngurnar
voru sem tíðust. En við virtum samt
skoðanir hvers annars. En á þessu
varð breyting eftir atburðina við
Kentfylkisháskólann, þegar ég sá, að
svo margt fólk óttaðist stúdentana í
raun og veru og hataði þá, þar á
meðal foreldrar mínir. Þá gerði ég
mér grein fyrir því, að það var ekki
um neinn samningsgrundvöll að
ræða. Nú vinn ég gegn öllu því, sem
foreldrar mínir hafa unnið að, og ég
mun berjast eins lengi og þörf kref-
ur.“
„HAFA ÞEIR YFIRTEKIÐ
STJÓRN HEIMSINS?“
Þegar draga tók úr bréfa- og
orðaflóðinu, reyndi margt fólk að
gera sér grein fyrir því, hvað þessi
almenna tilfinningaólga merkti.
Miðstéttirnar höfðu yfirleitt tekið
fjandsamlega afstöðu til háskólanna,
rektoranna, sem stjórnuðu þeim, og
prófessorana, sem kenndu í þeim.
Hinn almenni borgari hafði glatað
öllum skilningi á því, hvað háskóli
á að vera á breytingatímum. Og
hann var reiðubúinn til þess að ausa
úr skálum reiði sinnar yfir þá, sem
leyfðu háskólunum að breytast frá
því, sem þeir höfðu verið, þegar
hann var ungur.
Margt fólk var reitt og hneykslað
vegna þess, að háskólarnir höfðu
leyft ungu róttæku fólki svo sem
Jerry Rubin, Mark Rudd og Bern-
ardine Dohrn að tala opinberlega til
stúdentanna innan vébanda sinni.
Það reiddist því, að stúdentarnir
notuðu blót og ógeðslegt orðbragð
við embættismenn háskólans og
liðsmenn háskólalögreglunnar. Það
olli því áhyggjum, að ungir menn,
sem höfðu áður fyrr þrammað
hlýðnir í stríð, skyldu leyfa sér að
efast um vald forseta Bandaríkjanna
til þess að senda þá í stríð.
Þetta fólk þráði í einlægni hina
gamaldags háskóla með sín gamal-
dags vandamál. Einn íbúi Kent
sagði í kvörtunartóni: „Hvers vegna
geta krakkarnir ekki komið í há-
skólann á haustin á sama hátt og
áður og haft áhyggjur af því einu,
sem háskólastúdentar hafa alltaf
haft áhyggjur af? í hvaða háskóla-
félag ætti ég að ganga? Hvar verð-