Úrval - 01.07.1971, Blaðsíða 63

ÉG HELD ÉG REYNI AÐ NÁ í HVÍTA HÚSIÐ
61
taugaskurðlækningum, og hann
hafði ekki nauðsynleg tæki til slíks.
Næsti taugaskurðlæknir var í Win-
chester í Virginíufylki, en þangað
voru 82 mílur og yfir fjallvegi að
fara. Hinn minnsti slinkur, sem
sjúkrabifreiðin yrði fyrir, gæti slit-
ið mænustreng Donnu. En samt
varð að gera eitthvað í málinu.
Klukkan 10 að morgni hringdi Ro-
berts læknir til Winchester. Tauga-
skurðlæknirinn reyndist vera í sum-
arleyfi. Eina vonin var nú höfuð-
borgin Washington, sem var 160
mílur í burtu. Roberts læknir
hringdi í nokkra taugaskurðlækna
þar, en enginn þeirra var laus. Þá
datt honum ráð í hug. Þegar hann
starfaði sem læknir á austurströnd
Marylandfylkis fyrir allmörgum ár-
um, höfðu flotaþyrlur stundum flutt
hættulega veika eða meidda sjúkl-
inga frá eyjum til lands. Hví ætti
hann ekki að reyna að fá þyrlu
núna?
Frændi Davids Ureys var ofursti
í flughernum, og starfaði hann í
flugmálaráðuneytinu í Washington.
David hringdi þangað, en Urey of-
ursti var þá á ferðalagi í Iran. Kon-
an hans stakk upp á því, að David
reyndi að fá hjálp hjá Andrews-
flugherstöðinni. Liðsforinginn, sem
var þar á vakt, reyndi að ná sam-
bandi við hershöfðingjana, sem gátu
veitt leyfi til slíks flugs, en honum
tókst það ekki í bili. Urey fannst
sem líkurnar fyrir bata Donnu
minnkuðu með hverju augnablikinu
sem leið. Það hlaut að vera einhver
aðferð til þess að fá þá í flughern-
um til þess að láta hendur standa
fram úr ermum núna strax
Á næstu tveim klukkustundum
hringdi Urey til allra þeirra, sem
gátu hugsanlega veitt hjálp, allt frá
Arch Moore, yngri, fylkisstjóra Vir-
giníufylkis, til Barrys Goldwaters
öldungadeildarþingmanns. En þetta
var síðdegis á laugardegi, og enginn
af þeim var heima.
Klukkan 2.15 var hringt til sjúkra-
hússins frá Andrewsflugstöðinni og
tilkynnt, að búið væri að veita leyfi
til flugsins, en spáð væri miklum
þrumustormum yfir Aleghenyfjöll-
um. Einnig var Urey tilkynnt, að
litlu þyrlurnar kæmust ekki alla
leið án þess að taka eldsneyti og að
það væri enginn eldsneytistöku-
staður á leiðinni til Petersburg.
Urey stikaði fram og aftur um
gólfið í öngum sínum. „Einhvers
staðar hlýtur að vera til þyrla,“
sagði hann. ,,Ég held, að ég reyni
Hvíta húsið!“ Hann fékk símanúm-
erið hjá upplýsingaþjónustu símans
og bað um samband við „manninn,
sem sér um þyrlurnar."
James D. Hughes, hershöfðingi í
flughernum og hermálaráðunautur
forsetans, sat við skrifborð sitt, þeg-
ar síminn hringdi klukkan 2.45.
Urey skýrði frá þessu neyðarástandi.
„Verið þér kyrr við símann,“ svar-
aði Hughes hershöfðingi. „Ég hringi
aftur.“ Hughes hringdi til Andrews-
flugstöðvarinnar og fékk þar stað-
festingu á frásögn Ureys.
Hughes vissi um a. m. k. eina
þyrlu, sem uppfylla mundi allar
kröfur. Þar var um að ræða þyrlu
forsetans. En Hughes hafði aldrei
leyft notkun hennar til flutninga á
óbreyttum borgurum, og hann vildi
ekki skapa fordæmi slíks. Hann