Úrval - 01.07.1971, Blaðsíða 72

70
ÚRVAL
Carville, skýrði hún frá því slæma
ástandi, sem ríkti á Novaliches-
holdsveikrahælinu heima á Filipps-
eyjum, þar sem hún hafði áður
dvalið. Blað Stanleys skipulagði
baráttu, sem hafði það markmið að
senda fé, fatnað og lyf til Novali-
ches. í nokkur ár stóð Carville
einnig straum af kostnaði við. sul-
fonelyfjalækningar, sem 200 fórnar-
lömb Hansensveiki fengxi í Bihar-
héraði í Indlandi.
Stanley vill alls ekki gefa í skyn,
að hann sé haldinn of mikilli bjart-
sýni og álíti, að allt fari á bezta veg
á einhvern hátt. En samt er hann
Emerson samþykkur, er hann segir,
að í stað alls þess, sem maður tap-
ar, áskotnist manni venjulega eitt-
hvað annað. ,,Ég verð að viður-
kenna, að hefði ég ekki sýkzt,“
sagði hann við mig, „hefði ég bara
haldið áfram að vinna í lvfjabúð-
inni í San Antonio. Ég hefði þá al-
drei átt svo þýðingarmikið og at-
hyglisvert líf, þótt það hafi oft einn-
ig verið þjáningarfullt, hefði ég
ekki verið sendur til Carville. Vissu-
lega hef ég þjáðzt. En sem ritstjóri
blaðsins okkar hef ég eignazt marga
vini jafnt meðal mikilmenna og
venjulegra alþýðumanna, meðal
fólks á öllum hugsanlegum sviðum.“
Hann lýsir vináttu sinni við leik-
konuna Tallulah Bankhead sem
„brjáluðustu, yndislegustu og mest
uppörvandi vináttu“, sem honum
hafi áskotnazt hér í lífi. (Hún hófst,
þegar hann trúði leikkonu einni fyr-
ir því, hversu hann dáði hina hlýju,
hásu rödd Tallulah. En leikkona
þessi var einmitt vinkona Tallulah.
Hún hafði komið til Carville til
þess að skemmta þar í jólaveizlu,
sem hann skiplagði). Á 30 ára af-
mæli blaðsins hans lofaði John F.
Kennedy forseti blaðið og ritstjóra
þess „fyrir að hafa aukið í ósegjan-
legum mæli skilning manna á Han-
sensveiki.“
HANN DÓ STOLTUR AF ÞVÍ,
SEM ÁORKAÐ HAFÐI VERIÐ
Öllu þessu tókst honum að áorka,
þótt hann þjáðist stöðugt. f ársbyrj-
un 1961 handleggsbrotnaði hann.
Síðar mj aðmarbrotnaði hann svo.
Er hann lá brotinn á gólfinu og
beið sjúkrabílsins, gaf hann fyrir-
skipanir um það í gegnum síma,
hvað þyrfti til þess að koma næsta
blaði út. Um hríð ritstýrði hann
blaðinu frá sjúkrabeði sínu og síðan
úr hjólastól.
Þegar ég hringdi í hann til þess
að óska honum til hamingju á 68.
afmælisdeginum hans, átti hann erf-
itt með að heyra til mín. Hann var
nú að glata síðustu tengslum sínum
við umheiminn. Hann gerði sér
grein fyrir því, að nú færi að
styttast í því hjá honum, og því
píndi hann sig til þess að ljúka
ýmsum óloknum verkum og við-
fangsefnum. Hann hafði sérstakar
áhyggjur af framtíð blaðsins. Og
svo dó hann rétt fyrir jólin 1967.
Þegar mér barst fregnin um dauða
hans, varð mér hugsað til þess, sem
hann hafði sagt við mig í Carville,
þegar við vorum að ljúka sjálfsævi-
sögu hans þar. „Carville er í raun-
inni ekki slæmur staður að búa á nú
orðið,“ sagði Stanley hugsi og ekki
án svolítillar hreykni í röddinni.
„Staðurinn hefur vissulega breytzt".