Úrval - 01.07.1971, Blaðsíða 39

BARÁTTAN GEGN HEROININU
37
Rsefilslegur hundur kom þjótandi
út úr einu svefnherberginu, urrandi
og geltandi. Negri dró hann þangað
inn aftur með því að toga fast í
hálsbandið. Undir brunastiga að
húsabaki var hnéhár stafli af drasli
og óþverra, gömlum dýnum, flösk-
um og kössum. „Nú, hvað getur
maður gert?“ spurði húsráðandinn.
„Þau kasta bara öllu út um glugg-
ana.“
Loft New Yorkborgar, sem er
ekki frægt fyrir hreinleika, ilmaði
yndislega, þegar við komum út úr
þessu greni. Innan dyra hafði allt
verið gegnsósa í ælulykt. Eiturlyfja-
neytendum, sem hafa sára þörf fyr-
ir nýjan skammt hættir mjög til
að æla. En þarna hafði líka verið
annars konar lykt, lykt dauðans.
Fólkið í þessu greni mun deyja
bráðlega. Heroin drepur flest fólk á
nokkrum árum. En þarna var ekki
aðeins um að ræða lykt af deyjandi
fólki, heldur af deyjandi borg.
Sá, sem ánetjast heroininu, kemst
af með einn „þriggja dollara poka“
á dag . . . fyrstu vikurnar. En brátt
eykur hann neyzluna og kemst upp
í einn „fimm dollara poka“ á dag,
og eftir árið þarfnast hann fjögurra
tvöfaldra poka á dag eða jafnvel
enn fleiri, og hver þeirra kostar tíu
dollara. Hvað flesta eiturlyfjaneyt-
endur snertir, geta þeir ekki staðið
straum af kostnaðinum við eitur-
lyfjaneyzluna nema á einn veg . . .
þ. e. með því að stela. Segja má, að
heroinneyzlan hafði breiðzt út í
slíkum mæli, að hér sé um eins
konar farsótt að ræða. Sem dæmi
um það má nefna, að handtökur
Eitt af mörgum fórnarlömbum heroinsins.