Úrval - 01.07.1971, Blaðsíða 94

92
ÚRVAL
„Þessir stúdentar,“ svaraði hann,
„skulu komast að því, hvað lög og
reglur þýða í raun og veru.“
Svo kinkaði hann kolli til æðstu
undirmanna sinna og gaf þeim fyr-
irskipanir um að láta til skarar
skríða. í vinstra fylkingararmi var
James R. Snyder höfuðsmaður, sem
stjórnaði Charlie-sveitinni, en í
hægra fylkingararmi var John
Martin höfðusmaður, sem stjórnaði
Alphasveitinni. í miðju var Ray-
mond J. Srp, höfuðsmaður, yfir-
maður G-sveitarinnar í 107. bryn-
varða riddaraliðinu. Þrír eldri og
hærra settir yfirmenn fylgdust með
liðinu. Það voru þeir Canterbury
hershöfðingi, Harry Jones major og
Charles F. Fassinger ofursti.
Canterbury gaf síðan eftirfarandi
skipun: „Þið skuluð skjóta táragas-
sprengjum, áður en þið leggið af
stað!“
Fyrstu gráu, grönnu táragashylk-
in komu nú svífandi í löngum sveig
í áttina til mótmælenda. Oð liðsfor-
ingjarnir og liðsmenn þeirra úr
þjóðvarðliðinu hófu nú göngu sína
inn í sögu Bandaríkja nútímans.
Nú hafði. hópurinn stækkað og
var orðinn um 900 eða jafnvel allt
að 1000 manns, því að alltaf
streymdu stúdentar að úr öllum átt-
um. Miklu stærri hópar höfðu safn-
azt saman við Johnson- og Stopher-
byggingarnar í vestri, Prentice- og
Engelmanbyggingarnar í austri, og
alstærsti hópurinn þakti opnu svæð-
in beint á bak við rústir Þjálfunar-
miðstöðvar varaliðsins. En fólk
þetta, sem hefur verið allt að því
2000 talsins, verður fremur að skoð-
ast sem áhorfendur en mót.mælend-
ur, enda var þar margt um ýmsa
bæjarbúa og nemendur úr gagn-
fræðaskólum. Þennan morgun
mynduðu hóparnir risavaxið hring-
leikahús utan um lítið, grænt leik-
svið, þar sem harmleikurinn var nú
í þann mund að hefjast.
Viðbrögð manna í hinum ýmsu
hópum voru mjög mismunandi. Bob
Hillegas, sem er nú langt k.ominn í
námi við háskólann, mælir á þessa
leið: ,,Ég held ekki, að neinn skyn-
samur áhorfandi geti útiiokað þá
staðreynd, að þennan dag hafi ver-
ið á meðal okkar harðsnúinn flokk-
ur þaulæfðra æsingamanna. Þeir
voru á sífelldum þönum um há-
skólasvæðið. Á einhvern dularfull-
an hátt virtust þeir vera alls staðar
og hvergi. Það var sem þeir væru
sveipaðir einhverjum leyndarhjúp.
Þeir höfðu átt aðild að óeirðum við
Ohioháskólann, við Ohiofylkishá-
skólann og núna við Kentfylkishá-
skólann. Hafið það í huga, að ég
geri greinarmun á þeim og hippun-
um með æðislegu hárlubbana og
fáránlega klæðnaðinn, sem voru alls
engir róttækir óeirðaseggir. Það
átakaniega við þetta var, að þegar
þjóðvarðliðsmenn slökuð.u á og yfir-
gáfu einhvern hluta svæðisins, þá
sameinuðust þessir tveir hópar og
mynduðu þannig af einskærri til-
viljun sameinað afl, sem þjóðvarð-
liðið varð síðan að beita sér gegn.“
Douglas Raymond íþróttakennari
segist hafa dottið þetta í hug, þegar
hann gekk yfir Almenninginn á leið
til skrifstofu sinnar: „Þegar mér
varð litið á hóp þessara lubba í
skítugu lörfunum, varð ég viss um,
að hefði ég getað safnað saman um