Úrval - 01.07.1971, Blaðsíða 117

HVAÐ GERÐIST í KENT STATE?
1Í5
gert það?“ Þessi ofsalegu viðbrögð
kvenna við þessu atriði gætu virzt
spaugileg, ef hin ofboðslegi bitur-
leiki þeirra og ákafa andúð á unga
fólkinu og alger afneitun allra lífs-
hátta þess hefðu ekki oft haft hræði-
legar afleiðingar.
HULUNNI SVIPT BURT
Eitt bezta dæmið um algera af-
neitun foreldra er kannski að finna
hjá fjölskyldu einni, sem býr nálægt
Kent. Hjónin eiga þrjá myndarlega
syni við háskólann. Þeir hafa indæla
framkomu og eru mjög hófsamir í
öllum sínum viðhorfum. Þeir urðu
vitni að skothríðinni og afleiðingum
hennar, þó að enginn þeirra hafi
áður tekið þðtt í neinum slíkum
mótmæltum, svo að vitað sé til. Móð-
irin lýsti tilfinningum sínum á svo
furðulegan hátt, að reynt var að
skrifa orð hennar orðrétt:
Móðirin: Hver sá, sem lœtur sjá
sig á götum bœjar eins og Kent með
sítt hár, í óhreinum jötum eða ber-
fættur, á það skilið að vera skotinn.
Michener: Megum við vitna í þessi
orð yðar?
Móðirin: Já, það megið þið sann-
arlega. Það hefði verið betra, að
þjóðvarðliðið hefði skotið þá alla
saman þennan morgun. ,
Michener: En þér eigið þrjá syni,
sem voru staddir þar.
Móðirin: Hafi þeir ekki gert það,
sem þjóðvarðliðið skipaði þeim að
gera, hefði átt að skjóta þá til bana.
Sálfrœðiprófessor, sem hlustar á
samtalið: Er sítt hár nægilegt rétt-
lœting fyrir því að skjóta einhvern?
Móðirin: Já. Við verðum að
hreinsa til meðal þjóðarinnar. Og
við byrjum á lubbunum.
Prófessorinn: Munduð þér leyfa
það, að einhver af sonum yðar yrði
skotinn bara vegna þess að hann
gengi berfœttur?
Móðirin: Já.
Prófessorinn: Hvar fáð þér slíkar
hugmyndir?
Móðirin: Ég kenni í gagnfræða-
skólanum hérna.
Prófessorinn: Eigið þér við, að
þér kennið nemendum yðar slikt?
Móðirin: Já, ég kenni þeim sann-
leikann. Hinir lötu, hinir óhreinu,
þeir, sem maður sér á labbi á göt-
unum alveg aðgerðarlausa, þeir œttu
allir að verða' skotnir.
Þess ber að geta, að margir for-
eldrar létu af fyrri dómhörku, er
leið á sumarið, og endurskoðuðu af-
stöðu sína. Tengsl sköpuðust að nýju
milli þeirra og barna þeirra, og í
mörgum tilfellum skapaðist gagn-
kvæmur skilningur. En í hundruð-
um annarra tilfella gafst ungum
stúdentum færi að að skyggnast
innst inn í hugarheim foreldra
sinna, og sú sýn skelfdi þá. Sem
snöggvast hafði verið svipt burt
þeirri hulu, sem aðskilur réttilega
hugarheim hinna ungu og hinna
rosknu. Og sýnin, sem bar fyrir
augu unga fólksins, varð því áfall.
Viðbrögðin voru margvísleg.
„Ég efast um ,að ég muni nokkuð
hafa fyrir því að koma heim aftur,“
sögðu sumir stúdentarnir.
„Ég er að fara til Kanada,“ sögðu
aðrir. „Ég er búinn að fá nóg.“
„Ég býst ekki við, að ég muni
nokkurn tíma geta talað við foreldra
mína aftur," var algengasta við-
bragðið.