Úrval - 01.03.1975, Blaðsíða 17

15
STÚLKAN, SEM LIFÐI TIL AÐ DANSA
svelti vegna strangra matarkúra,
bætti hún á sig sjö kílóum. Hún
gat ekki troðið bólgnum fótunum
í venjulega skó. Liðamótin voru
svo sár, að hún varð að beita báð-
um höndum til þess að kreista úr
tannkremstúpu. En af fádæma
viljastyrk hélt hún áfram að dansa
þrjár sýningar á kvöldi. Þar til
kvöld eitt í búningsherberginu, að
hún kenndi óskaplegs verkjar í
baki, stundi og hneig út af stólnum.
SÉRFRÆÐINGARÁÐ. Komin
heim til Los Angeles leitaði Toni
uppi dr. Edmund Dubois í lækna-
deild háskóla Suður-Kaliforníu
Hann var stofnandi fyrsta heilsu-
hælis þeirra, sem gengu með lupus
erythematosus. Hann vissi, að á
þessu stigi væri ógerningur að sjá
fyrir, hvernig veikin mundi haga
sér hjá Toni. Nýrun gætu jafnvel
náð sér aftur og allt orðið eðlilegt.
Hann lagði henni lífsreglurnar,
matarkúra og Ivfjagjafir, og lagði
að henni að fara sér hægt um sinn.
,.Þú munt dansa aftur, Toni,“ full-
vissaði dr. Dubois hana.
Vorið 1969 fannst Toni hún orð-
in fær til vinnu. En takmarkalaus
orka hennar, sem eitt sinn var,
þvarr, og morgun einn í júlí sneri
hún aftur til sjúkrahússins með
bólgu undir kjálkum. LE herjaði
nú á lungu hennar. Hún fékk lungna
bólgu og linnulausan hósta. Nýrun
hættu nánast að starfa.
HJÁLP í VIÐLÖGUM. Til þess
að losa líkama hennar við þau úr-
gangsefni, sem nýrun annars sáu
fyrir, var hún látin ganga undir
sérstaka meðhöndlun. Leiðsla var
leidd í kvið henni og maginn skol-
aður út á 36 stunda fresti.
Á sjúkrahúsinu gerðu menn sér
ekki miklar vonir með Toni, að dr.
Dubois undanteknum. Sennilegast
yrði að setja í hana stuttan plast-
slöngubút, sem síðan mætti þrisv-
ar í viku tengja við gervinýrnavél
til að hreinsa í henni blóðið. Það
væri átta stunda verk í hvert sinn.
En nýrnavélar voru fágætar í
þann tíma. Læknaráðið, sem ráð-
stafaði notkunartíma vélarinnar,
var tregt til þess að láta hana í té
sjúklingi, sem haldinn væri svo al-
hliða kvilla sem lupus erythema-
tosus, sem gæti gert aðra iíkams-
hluta jafn óstarfhæfa. Hvað við-
kom nýrnaflutningi og ígræðslu,
hafði slík aðgerð tvívegis verið
reynd á LE-sjúklingum í Kalifor-
níu, en líkamar nýrnaþeganna
höfnuðu aðfengnu nýrunum fljót-
lega.
Toni var þó styrk í trúnni. Marg-
sinnis fór hún úr rúminu og gerði
fótaæfingar til þess að halda vöðv-
unum við, og var þó með nálarnar
í handleggnum. Sjúkrahússtjórnin
sá sér ekki annað fært en láta hana
skrifa undir plagg, sem firrði
sjúkrahúsið ábyrgð, ef hún slasaði
sig í ákafa sínum.
Doubois bað Fichman lækni,
nýrnasérfræðing, að tala við Toni.
Um sumarið fékk hún að fara heim
til sín tíma og tíma. En sjúkdóm-
urinn stóð af sér allar aðgerðir
læknanna. Af og til varð hún að
láta skola á sér magann, því að
nýrnavélin var ekki fáanleg. Sýknt
og heilagt var stungið í hana nál-