Úrval - 01.03.1975, Page 72

70
MAMMA HAFÐI SÍNAR eigin
aðferðir við reikningshaldið. Mest-
allt bókhald hennar fór fram á bak-
hlið umslaga. Þau voru svo sett of-
an í skúffu í eldhúsborðinu ásamt
ýmsum reikningum, og mamma yf-
irfór þá í frítímum sinum.
Á reikninga, sem stóð „borgað“,
gerði hún ýmsar athugasemdir
varðandi búreksturinn. Á rafmagns
reikningum stóð til dæmis: „Þrír
gestir. Frú Yates straujaði mikið.“
Síðari athugasemdin átti að útskýra
hve hár reikningurinn var. I næsta
mánuði gat skýringin verið: „Hr.
Bloom átti erfitt með svefn.“ Þeg-
ar hr. Bloom var andvaka, sat
hann nefnilega uppi og lagði kapal
og kynti rafmagnsofninn, til að of-
kælast ekki.
Reiðufé varðveitti mamma svo
vel, að stundum var húsið á öðr-
um endanum við að finna það.
Þegar til átti að taka, hafði hún
falið það alltof vel. Eitt sinn hafði
hún sett 80 dali — sem gestirnir
höfðu greitt í seðlum, en ekki ávís-
un — ofan í hveitikassa, og þar
sem eldhússtúlkan hélt að kassinn
væri tómur, setti hún hann í rusla-
tunnuna. Pabbi varð að fara út á
ruslahauga bæjarins til að finna þá.
Ef að mamma á annað borð átti
eitthvert reiðufé, voru það oft pen-
ingar, sem hún aflaði sér aukreitis
— eins og til dæmis fyrir hænsnin
hans herra Mendoza. Hann var
mexíkani og hænurnar hans komu
títt inn í garð til mömmu. f marg-
ar vikur bað hún hann að korna í
veg fyrir þetta ráp á hænsnunum.
í hvert skipti tók Mendoza vel í
ÚRVAL
það, en það varð aldrei neitt nema
orðin tóm.
Og svo var það einn morgun,
þegar hænurnar birtust að mömmu
var allri lokið. Hún fór inn í eld-
hús, muldi dálítið brauð niður.
„Komið þið þá, púdda-púdda-púdd,“
sagði hún. Og eftir stutta stund
voru þær á öruggum stað í hænsna
girðingu í bakgarðinum okkar.
„En þú átt ekkert með að taka
hænurnar hans,“ mótmælti pabbi.
„Þetta er þjófnaður.“
„Hænsnin stálu fyrst frá mér og
eyðilögðu garðinn minn.“
Og án minnsta samviskubits hélt
hún hænunum og fóðraði þær með
þeim afgöngum, sem til féllu í eld-
húsinu. Þegar hópurinn stækkaði,
seldi hún nágrönnunum egg, þar á
meðal herra Mendoza.
Peningar, sem söfnuðust við sölu
á eggjum, blómum, mjólk og fíkj-
um, fóru hver í sitt umslag. Þegar
kýrin þurfti fóðurbæti, tók mamma
peninga úr „kýr-umslaginu“. Henni
gast vel að þeirri hugmynd, að
kýrin borgaði sjálf sitt hey og fóð-
urbæti, og blómin og fíkjurnar sinn
áburð. Stundum var ekkert í um-
slagi kýrinnar, og þá varð hún að
fá lán, til dæmis hjá fíkjunum. í
„fíkju-umslagið“ setti hún svo
miða, sem á stóð. „Eg skulda þér
3.40 dali. Kýrin.“
ÞAÐ VORU EKKI allir miðdeg-
isverðargestir okkar, sem komu í
gegnum framdyrnar. Við fengum
marga ,sem komu eldhúsdyrameg-
in og borðuðu án þess að borga.
Stöðugur straumur af flækingum
bankaði þar upp og sníkti sér mat.