Úrval - 01.03.1975, Blaðsíða 34

32
ÚRVAL
engum til góðs. Reyndu að greina
milli iðrunar og þarfar fyrir af-
sökun. Sértu forsvarsmaður eða
æðstráðandi og verðirðu að víkja
einhverjum, sem er óhæfur, getur
þú auðvitað fundið til þess, en þar
á engin afsökun við.
Vitir þú um einhvern, sem þú
hefur gert rangt til, dæmt of hart
eða lítilsvirt, þá reyndu að bæta
úr því sem allra fyrst.
Skrifaðu, hringdu, sendu smá-
gjöf, bók, blóm eða vasa, sem við
á — eitthvert talandi tákn:
„Mér þykir leitt, að einhver mis-
klíð er milli okkar. Gætum við
ekki brúað bilið? Ég vil taka sök-
ina á mig, vona, að þú virðir þetta
á betra veg.“
Það merkir aðeins eitt orð —
orð með heillamátt: ,,Fyrirgefðu“.
☆

Otto Klemper var að vinna að nýtísku leiksýningu, sem hann
hafði satt að segja ógeð á.
I miðri sýningu sá hann einn áhorfendanna standa upp og ganga
snúðugt til dyra.
Þá sneri Klemperer sér við og hrópaði:
„Guði sé lof, að einhver skilur þetta endemii.“
Það virðist sérkennilegt við öll stórafrek, að höfundar þeirra
hafa hulið sig yfirhöfn ósamkvæmni og fjöllyndis.
Einstein var þekktur sem óhagsýnn og reikull maður. Margir
vísindamenn telja, að svo hafi verið í raun og veru. En sann-
leikurinn er sá, að útreikningar Einsteins hafa á sér yfirbragð
nákvæmni og yfirvegunar í hugsun, sem þeim, sem ásaka hann
fyrir vingulshátt í daglegu lífi, væri ómögulegt að tileinka sér.
Stúlkan, sem Mozart bjó með og vildi kvænast, sagði að honum
látnum, að hún hefði hafnað honum, af því að hún áleit hann
þöngulhaus, sem aldrei gæti komist áfram.
Wordsworth hafði rétt fyrir sér, þegar hann sagði við Newton:
„Leiðarvísir hugsunar hans og meðvitundar benti einungis yfir
úfin höf.“
Sá maður, sem siglir ólgandi höf, hlýtur að vera dálítið öruggur
með sjálfan sig. Það er einungis sá, sem allt þykist vita, sem ekki
gefur sér tíma til að gefa gaum að smámunum. Og það verður
ekki langt nú á tímum, þangað til öll hans hugsun og hegðun
verður að fullu tekin upp á tölvu!
Fred Hoyle.