Úrval - 01.03.1975, Blaðsíða 70

68
ÚRVAL
til að dansa í, voru rúmin tekin
burtu og teppunum rúllað upp. Við
komum þeim til að teikna með okk-
ur, hræra olíusósu, setja sykurbráð
á kökurnar, bera út rúm og teppi,
og sumir lánuðu húsgögn í her-
bergin. Þegar eldhússtúlkan fór,
hjálpuðu gestirnir við uppvaskið.
Þeir fengu launað með að vera i
þægilegu andrúmslofti heimilisins,
og ég er viss um að það var betra
en nokkur borgun.
Mamma var ekki hirðusöm, og
það vorum við krakkarnir ekki
heldur. Ekkert okkar tók til, fyrr
en í fulla hnefana, hlutunum var
hent út í gluggakistu eða inn í skáp.
Enn þann dag í dag opnar maður
skápana heima hjá mömmu með
stökustu gætni, til að eiga ekki á
hættu, að ólíklegustu hlutir detti í
hausinn á manni.
Mamma hafði þá áráttu að geyma
alla hluti; hún henti aldrei hlut,
sem hún hélt að hún gæti einhvern
tíma seinna haft gagn af — og oft
varð sú reyndin. En hvílíkt drasl
var það ekki, sem hlóðst upp hjá
okkur í gegnum árin — brotnir
myndarammar, hankalausir bollar,
slitnir tennisskór, gömul blöð og
skrapaðar mublur. Árum saman
gerði ég tílraunir til að losna við
hálft alfræðiorðasafn — þetta voru
hnausþykkir doðrantar. Hvernig á
því stóð, að þetta var bara helm-
ingurinn, veit ég ekki, en mamma
hélt fast í þessar bækur, og við
börnin, eitt eftir annað, höfum set-
ið á bókunum til að ná upp á borð-
ið.
Það var leitun að tuskulegri borð-
búnaði en við höfðum. Þurrkurnar
voru gerðar úr gömlum dúkum,
sem mamma hafði fengið í þvotta-
húsinu, ódýr hnífapör og sprungn-
ir diskar. Þegar einhver nýr gest-
ur fletti út hálfri þurrku eða þreif
um blikkgaflinn sinn, sagði pabbi
alltaf, hæðnislegur á svipinn: „Við
eigum fullt af fallegum borðbún-
aði, en hann er alltof fínn til að
vera notaður!"
Og mamma bætti alltaf við:
„Ég geymi silfrið handa Rosema-
ry í heimanmund,“ — ég hef nú
verið gift í mörg ár og ekki séð
svo mikið sem teskeið, — „og,“
hélt hún áfram, „þú veist vel,
hvernig þurrkurnar mínar fara í
þvottahúsinu hjá þér.“
En það var ekkert druslulegt í
eldhúsinu hjá okkur. Það var alveg
sama hve duglega eldabusku
mamma hafði, mamma var alltaf
sjálf hringsólandi í kringum elda-
vélina og fylgdist vel með öllu, ef
hún tók þá ekki matartilbúninginn
sjálf í sínar hendur.
Enginn réttur var borinn á borð-
ið, án þess að mamma hafði bragð-
að hann og sett sína ögnina af
hverju í hann til að bragðbæta
hann og gera hann spennandi.
Mamma bjó til mat eftir eigin að-
ferðum og það var erfitt að fá upp-
skrift af neinu hjá henni; henni
var aðferðin svo eðlileg, þegar hún
sjálf var að matbúa: „Svolítið af
þessu og dálítið af hinu,“ sagði
hún, og ég vorkenndi vesalings
eldabuskunum okkar, þegar þær
ætluðu að notfæra sér leiðbeining-
arnar.
Hún átti til með að segja: „í