Úrval - 01.03.1975, Qupperneq 73

GLAÐVÆRA GISTIHÚSIÐ HENNAR MÖMMU
71
„Þetta er mömmu ykkar að
kenna.“ Pabbi var lítið hrifinn af
þessum óboðnu gestum. „Ef hún
gæfi þeim aldrei að éta, losnaði
hún við þetta rennirí í þeim.“
„Þér ferst ekki að tala!“ svaraði
mamma. „Það ert þú, sem geíur
þeim peninga. Ég læt þá alltaf gera
eitthvað í staðinn fyrir það, sem
þeir fá hjá mér!“
Og það gerði hún. Hún neitaði
að gefa þeim að éta, ef þeir ynnu
ekki fyrir matnum. Oft var það,
að hún hafði ekkert handa þeim
að gera, en þeir urðu að sýnast
reiðubúnir að taka til hendinni.
Mamma lagði mikið upp úr því að
fólk væri ekki latt.
Þegar eldabuskuimar okkar, sem
einu sinni höfðu verið, voru aftur
orðnar atvinnulausar, bjuggu þær
oft hjá okkur, þar til þær höfðu
fengið sér vinnu á ný. Þær sváfu
gjarnan á flatsæng úti á lokuðu
svölunum, borðuðu í eldhúsinu og
tóku sér fyrir hendur ýmis störf
í húsinu gegn fæði og húsnæði.
Stundum höfðum við margar
fyrrverandi eldabuskur, en það
stafaði af því, að mamma borgaði
þeim ekki það vel, að henni héld-
ist lengi á þeim. ,,Ég bý til matinn
sjálf,“ sagði hún, þegar við fund-
um að þessu. „Það er ekki hægt nð
borga hátt kaup fyrir að skúra
gólf og þvo upp.“
Og þannig var það líka. En dug-
legar eldabuskur. sem móti vilja
sínum fengu ekki að búa til mat,
leituðu sér auðvitað að vinnu ann-
ars staðar, þar sem þeirra var þörf,
og þær fengu borgað fyrir kunn-
áttu sína. En þeim þótti öllum
vænt um mömmu. Hún hafði líka
mikla ábyrgðartilfinningu gagnvart
þeim. Ef þær voru veikar, hugsaði
hún um þær eins og þær væru
hennar eigin börn.
Tökum Dellu sem dæmi. Della
var skinhoruð, útslitin af vinnu,
með barkaða, hrukkótta húð og
þrjár vörtur á hökunni. Hún var
ein sú allra besta eldabuska, sem
við höfðum nokkru sinni haft
og mamma leyfði henni líka að búa
til heila máltíð, við og við, upp á
eigin spýtur! Með nokkru millibili
vann Della hjá okkur, í mörg ár,
og óteljandi sinnum var hún „eld-
húsdyragestur", þar til hún hafði
útvegað sér nýjan samastað. Það
er ekki að efa, að Della hefði orð-
ið okkur ómissandi, ef Ocky hefði
ekki fylgt henni — hið rétta nafn
hans var Oscar — sem samkvæmt
skoðun mömmu var gagnlausasta,
heimskasta og latasta mannvera,
sem nokkru sinni hafði staðið á
tveim fótum.
Það átti að heita, að Ocky væri
slæmur fyrir hjartanu. Hvort sem
það var satt eða ekki, veit ég ekki
um, en mamma sagði, að fjöldi
hjartaveilla manna ynnu fyrir dag-
legu brauði án þess að klessa sér
upp á aðra. Hann var lágvaxinn,
feitur, ljóshærður, sléttur í andliti,
í stórum dráttum leit hann vel út,
en hann var eins og dálítið slæp-
ingslegur með þessar hreinu, hvítu
hendur og nýsnyrt hárið. Glaður
og ánægður fylgdi hann í kjölfar
Dellu og lét hann sjá fyrir sér.
í hvert skipti, sem Della var
endurráðin sem eldabuska hjá okk-
ur, sagði mamma aðvarandi: ,,En