Úrval - 01.03.1975, Blaðsíða 76

74
ÚRVAL
vegna kom þessi granni, ljóshærði
maður algjörlega flatt upp á mig,
— hann leit út fyrir að vera 25
ára — en var í rauninni 10 árum
eldri — þegar herra Ferry kynnti
hann fyrir mér viku seinna. Og ég
var líka óviðbúin þeirri fullvissu,
sem greip mig: Þetta er VÍST hann
— þetta er HANN!“
En þar sem hann var vanafastur
englendingur, tók það hann heldur
lengri tíma að uppgötva, hvernig
í öllu lá. Og það liðu nákvæmlega
þrjár vikur, þar til hann bað mín.
Mamma sló upp tedrykkju til að
kunngera trúlofunina. Við vorum
sammála um að hafa mexíkanskar
veitingar — sérstaklega litlar, fal-
legar kökur, sem heita PASTILL-
AS.
Því miður misskildu gömlu,
mexíkönsku konurnar, sem bökuðu
þessar PASTILLAS, pöntun okkar,
og sendu okkur 60 dúsín í stað 16.
Við vorum að drukkna í smákök-
um.
„Skítt veri með það,“ sagði
mamma. ,,Við getum selt vinum
okkar þær.“ Ég er viss um, að
mamma hugsaði sér ekki að láta
það verða á þann máta, sem varð.
En gestirnir sögðu „namm“ og
meira „namm“ og spurðu hvar
væri hægt að fá þessar Ijúffengu
PASTILLAS, og þetta var meira
en hagsýni mömmu þoldi. Þegar
veislan var að ieysast upp, sá ág
gestina tínast í burtu, hvern með
sinn pappírspoka í hendinni, og
mamma tók á víxl við peningum
og hamingjuóskum.
Enski kærastinn minn var
hneykslaður. Að selja gestum sín-
um mat! Lengra var ekki hægt að
ganga, að hans áliti. Vesalings
John! Hann hafði ekki ennþá
kynnst minni bragðvísu fjölskyldu.
OG SVO HRUNDI heimurinn
okkar. Pabbi dó. Hann var sterkur
og hraustur og hélt ,,Tucson,ræðu“
í Rotary-klúbbnum, en skömmu
síðar lá hann fölur og hreyfingar-
laus.
„Það var ég, sem átti að deyja
á undan,“ sagði mamma aftur og
aftur. Hún var lömuð af sorg.
Hún gat gert upp reikninga
pabba, þegar hún fékk líftrygging-
una hans. Og það. sem þá var eft-
ir, var það mikið, að óhætt var að
segja að nú væri hún loksins dott-
inn í lukkupottinn, sem pabbi hafði
alltaf verið að óska sér. Þess vegna
ákváðum við, að mamma skyldi
hætta baslinu í þessu stóra húsi og
flytja í minna húsið með bílskúrn-
um.
Frú Long leigði húsið fyrir sams
konar rekstur og mamma hafði
stundað þar. Mamma hafði nú ekk-
ert fyrir stafni. Hún sat og fléttaði
saman þumalfingurna allan dag-
inn. Heilsan bilaði og hún eyddi
mestum tíma í rúminu. Okkur til
skelfingar sáum við, að hún var að
verða máttlítil og — GÖMUL.
Frú Long var alltaf hvítklædd,
og hún færði gestunum matinn inn
á herbergin þeirra. En það nægði
ekki til þess að gestirnir þrifust
hjá henni. Þeir voru nokkrar vik-
ur og hurfu svo.
Mamma reyndi að hjálpa henni.
,„Þú skalt láta þá borða í borðstof-