Úrval - 01.03.1975, Síða 91

En konan hló kalt og hreytti
til karlmannsins nöpru spotti:
„Hve leikandi létt þér veitti
að lýsa þér sjálfum, hrotti.
Þú sjálfur ert ormur, sem elur
á illu, með þögn og rosta,
sú holtönn, er háska felur,
og hundur í þínum losta!
Við ker, sem þú kysir að brjóta,
þú kjamsar af þorsta brenndur:
svo kviðar míns náirðu að njóta,
mig neyðistu að sleikja um hendur
Þitt sæði með hrolli í hljóði
ég hlaut undir brjósti að ala,
þitt barn hef ég nært á blóði
og borið við ógnir kvala,
— allt hlaut ég illt af þér!“
Og Adam skók hnefa í æði
og Evu blóðgaði í framan,
og Eva hljóp brott í bræði,
bítandi tönnum saman,
og settist með böl í barmi
á bakkann hjá Efrats straumi,
og svalaði sári og harmi
í svíðandi hefndardraumi.
En Adam sér fleygði til foldar
og fól sitt auglit við jörðu
og engdist sem ormur moldar
af eftirköstunum hörðu:
hann sá hana óða á svipinn
og særða af hans eigin hendi,
og hneisunnar harmi gripinn
hann hugleiddi og viðurkenndiT
hve vakin og sofin var hún
á verði um hans kjör og hagi,
hve fæðu honum bjó og bar hún
og búslóð hans hélt í lagi,
hve ástúð, er hömlur háðu,
með heift hennar var í förum,
hve augu hennar angur tjáðu,