Úrval - 01.03.1976, Síða 17

SVARTI BLETTURINN
15
þvermál og baseballbolti. Svo sagði hann:
,,Séu krabbameinsfrumurnar ekki byrjað-
ar að sá sér um líkamann, eru um 80%
líkur á því að þú fáir fullan bata.’’
Hann sagði, að þær gætu sáð sér og
dreifst til ýmissa hluta líkamans til dæmis
til lungnanna eða lifrarinnar.
,,Séu frumurnar byrjaðar að sá sér,”
hélt hann áfram, og minntist nú á síðasta
möguleikann, ,,þá ertu kominn I 1.
dcild.”
i. deild. Hér var vissulega einkenni-
lega til orða tekið. En það var ekki þessi
blátt áfram framsögn læknisins, sem olli
mér mestrar undrunar, heldur sú stað-
reynd, að ég hlustaði á þessi orð með
sama tilfinningaleysinu og fólst 1 rödd
hans. Ég fann ekki til nokkurs ótta né
viðbjóðs. Þetta var mér heldur ekkert
áfall, að því er ég gæti fundið. Ég hefði
ekki setið þarna alveg sallarólegur, hefði
ég heyrt dómara kveða upp dauðadóm
yfir mér! Hvenærskyldi viðvörunarmerkið
verða gefið og neyðarbjallan hringja?
,,Ég hvet þig til þess að fá einnig
umsögn annars læknis,” sagði skurðlækn-
irinn. Svo hringdi hann í annan lækni.
Hálftíma síðar var hvíthærður maður
tekinn til að skoða skemmdina á baki mér
með sérkcnnilegum gleraugum með þrí-
skiptum sjónglerjum. Hann mælti með
meiri háttar uppskurði en hinn skurð-
læknirinn hafði gert. Hann kallaði það
..róttækan uppskurð.” Þar á meðal mælti
hann með því, að eitillinn i hægri hol-
hönd minni yrði tekinn burt.
Ég bar þetta undir lækni fyrirtækisins.
,.Þú skalt ákveða þetta,” sagði ég.
,,Segðu mér hvorn skurðlækninn og hvorn
uppskurðinn ég ætti að velja.” Síðan
flýtti ég mér að ná I lestina til Baltimore.
Við áttum fjóra syni, og ég hafði lofað
þeim næstelsta, sem hafði sumarstarf þar
I tennissumarbúðum, að ég skyldi líta til
hans.
Þegar rennileg lestin var komin út úr
stórborginni og tekin að renna yfir
flatlendið í New Jerseyfylki, var eins og ég
væri lostinn höggi. Skyndilega skynjaði
ég alvöruna. Ég var sannfærður um, að
handsvitinn, höfuðverkirnir og síminnk-
andi líkamsþungi minn væru afleiðingar
krabbameinsins. Ég var þegar kominn I
1. deild! Ég varð skyndilega gripinn áköfu
vonlevsi.
Um kvöldið hringdi ég til Helenar I
Hong Kong og skýrði henni frá öllum
aðstæðum eins einfaldlega og greinilega
og mér var unnt. Ég hvatti hana til þess
að koma við í Tókíó og eyða þar einum
degi á leiðinni til New York. Ég áleit, að
þá kæmist hún ekki til New York fyrr en
að uppskurðinum loknum.
Ég lagðist inn I New York-sjúkrahúsið.
í stofunni voru aðeins þrír sjúklingar
fyrir. Ég var heppinn að fá rúm við
glugga, sérstaklega þarsem ég hafði þaðan
stðrfenglegt útsýni yfir Austurá. Ég virti
fyrir mér bátana sigla hjá í áttina að
Langeyjarsundi, gamla leiksvæðinu rnínu,
og skyndilega fannst mér ég vera orðinn
frískur aftur.
Ég hafði átt heima I Connecticutfylki
í 13 ár alveg niðri við Langeyjarsund.
Þennan fagra sunnudag langaði mig mest
til þess að æða út úr sjúkrahúsinu.
stökkva um borð í bát og leggja af stað
heimleiðis. Heimleiðis? ....Maður heldur