Úrval - 01.03.1976, Blaðsíða 18

16
ekki heimleiðis aftur eftir að maður er
kominn í 1. deild.
Skurðlaeknirinn kom inn og batt endi á
þessar döpru hugsanir mínar. Það var
maðurinn með skrýtnu gleraugun, sem
hafði verið valinn til þess að gera upp-
skurðinn. Við komumst fljótt að þvl, að
við höfðum báðir verið í hernum á Fil-
ippseyjum í síðari heimsstyrjöldinni. Nú
var hann kominn á áttræðisaldur og
hættur störfum að nokkru leyti. Ég velti
því fyrir mér, hvort hann tæki ofan þessi
skrýtnu gleraugu, á meðan hann gerði
þennan nákvæmnisuppskurð.
Skurðlæknirinn virtist hafa meiri áhuga
á að rifja upp frelsun Manila en að ræða
um húðkrabbameinið mitt. En loks sneri
hann sér að undirbúningi uppskurðar-
ins. „Sogæðakerfið er helsta innrásarleið
húðkrabbameinsins”, sagði hann við mig.
Hann lyfti upp náttjakkanum mínum og
renndi hægri vísifingri þvert yfir bak mér
og sýndi leiðina, sem skurðhnífur hans
mundi halda. Að síðustu stakkst vísifing-
ur hans undir hoihönd mér og kom í ljós
aftur framan við öxlina, en þar átti þessi
45 sentimetra langi skurður loks að enda.
Taka átti I burtu allt sogæðakerfið frá
miðju baki að efsta hluta hægri fram-
handleggs. „Sjúkdómafræðingarnir
munu svo rannsaka vefi nákvæmlega,”
sagði hann. „Þeir munu skeru burt ör-
þunnar sýnissneiðar úr ýmsum hlutum
sogæðanna og úr eitlunum. ”
Síðan hellti hann yfir mig þessari
Isköldu staðreynd án nokkurrar viðvör-
unar: „Hafi húðkrabbafrumurnar náð til
sogæðaeitilsins í holhöndinni, eru 50%
ÚRVAL
líkur á því, að þær hafi komist enn
lengra.”
Þriðjudagurinn, sjálfur uppskurðar-
dagurinn, reyndist verða auðveldasti dag-
urinn, þegar allt kom til alls. Nú gat
ekkert framar komið mér á óvart. Nú var
ekki um neina frekari völ að ræða. Nú
var ekkert annað fyrir mig að gera en að
slaka á. Leiðsla var tengd við æð I vinstri
hendi minni og vökvi seytlaði inn um
hana inn 1 blóðrásarkerfi mitt. Uppskurð-
urinn var að hefjast.
Ég starði á sekúnduvísinn á vegg-
klukkunni I hvítu skurðstofunni hreyfast
hvern hringinn á fætur öðrum, þegar
hljómmikil rödd að baki mér sagði: „Ég
er svæfingalæknirinn.” Klukkan var eitt.
Eftir nákvæmlega 20 mlnútur mundi
Helen lenda 1 New York með flugvélinni
frá Tokló.
Hönd, klædd gulum skurðhanska,
teygði sig I áttina til mln og losaði um
leiðsluna I vinstri hönd mér. Slðan var
hvítum vökva sprautað úr litlu hylki
beint inn I æðina. Ég fann sterk áhrifin
ná beint til heilans næstum tafarlaust.
„Teldu nú frá fimm niður I núll,” sagði
hljómmikla röddin.
„Fimm, fjórir,” heyrði ég sjálfan mig
segja.
„Þú ert nú kominn I hvlldarherbergið,
herra Rowan. Andaðu djúpt,” sagði
kvenrödd glaðlega. Ég fann til sælu-
kenndar. Mér var svo hlýtt, að það var
eins og handleggir mínir og fótleggir
væru vafðir I rafmagnsteppi. Ég gerði mér
mjög góða grein fyrir öllu umhverfi mínu,
fyrir hinum sjúklingunum I herberginu
á hinum ýmsu stigum meðvitundar eða