Úrval - 01.03.1976, Qupperneq 20

18
ORVAL
sjálfur myndað ónæmi í llkama mínum
gegn húðkrabbameini?”
,,Það er hugsanlegt,” svaraði hann.
,,Það hafa komið fyrir tilfelli, þar sem
jafnvel fyrsta stigs skemmdir hafa horfið
á dularfullan hátt. Já, það er þó nokkuð,
sem bendir til þess, að llkami þinn gæti
sigrast á sjúkdómnum af sjálfsdáðun. ”
Ég hugsaði með mér, að því væri vlst
eins farið með ónæmið og allt annað,
hvað mannlegan líkama snerti. Alltaf varð
að byrja á huga mannsins. Ég varð að
byrja á þvi að útrýma hverjum votti af
ótta um, að húðkrabbameinið hefði
kannski sáð sér um líkama minn nú þegar.
En ég gat ekki enn útrýmt þeirri hörku-
legu staðreynd úr huga mér, að skurð-
læknirinn hafði sagt við mig, að hefði
krabbameinið náð til sogæðaeitilsins undir
holhöndinni, væru 50% likur á þvi, að
það væri einnig komið enn lengra.”
Jæja, ég fengi þó að minnsta kosti að
frétta af því á morgun, hver niðurstaða
vefjarannsóknarinnar væri.
Ég lá þarna i rúminu mínu og virti fyrir
mér sólargeislana, sem dönsuðu á Austurá
Ég komst að þeirri niðurstöðu, að ég gæti
sannarlega hert huga minn gegn frekari
árás krabbameinsins. Ég var viss um, að
mér tækist það, hver svo sem niðurstaða
vefjarannsóknarinnar yrði. Val mitt var
einfalt, annaðhvort að eyða þeim hluta
ævinnar, sem eftir var, í bið eftir því, að
krabbameinið gerði sóknarhríð gegn mér,
eða að sannfæra sjálfan mig um, að ég
væri orðinn ónæmur fyrir þvl. Ég varð
að trúa á ónæmið, treysta því, finna mátt
þess. Skyndilega gerði ég það. Ég var
orðinn ónæmur.
Klukkan 8 næsta morgun hringdi Helen
„Hvenær færðu að vita um niðurstöðu
vefjarannsóknarinnar?” spurði hún. ,,Ég
vil gjarnan vera hjá þér, þegar fréttirnar
af henni berast til þín.” I sama mund
gekk skurðlæknirinn svo rösklega inn I
sjúkrastofuna, að hvíti skurðsloppurinn
hans flaksaðist um fætur honum. Hann
byrjaði að hrópa til mln, þegar hann var
kominn inn á mitt gólf. Hann hrópaði
svo hátt, að Helen gat heyrt til hans I
gegnum símann: ,,Það er enginn vottur
af krabbameini I tengiliðnum! Það er
ekkert krabbamein I sogæðaeitlinum!”
En ég vissi þetta, áður en ég fékk
þessar fréttir. Ég færi ekki I 1. deild...ekki
þetta leiktlmabil að minnsta kosti.
★

Einu sinni, þegar húmoristinn James Thurber hafði sem oftar gefið út ávísanir
fyrir meiri upphæð en til var á reikningnum hans, var hann boðaður til fundar
við bankastjórann. Sá varð meira en lítið undrandi, þegar Thurber skýrði fyrir
honum, að hann skráði aldrei hjá sér þær ávísanir, sem hann léti af hendi.
„Hvernig ferðu þá að því að vita, hve mikla peninga þú átt á reikningnum
þlnum?” spurði hann.
,,Ég hélt að bankinn annaðist um það,” svaraði Thurber þurrlega.
E. E. Edgar.
f