Úrval - 01.03.1976, Blaðsíða 22

20
ÚRVAL
Tónskáldið Giacomo Puccini hafði það
fyrir sið að senda vinum sínum köku
I jólagjöf.
Eitt árið, þegar hann var búinn að
panta kökurnar hjá bakaranum sínum,
reifst hann einu sinni sem oftar heiftarlega
við hljómsveitarstjórann Arthuro Toscan-
ini, en nafn hans hafði verið á kökulist-
anum, sem bakarinn fékk.
Það var of seint að afpanta kökuna, en
Puccine langaði samt til að Toscanini vissi,
hve ósáttur hann var við hann, og sendi
honum því svohljóðandi skeyti: ,,Kaka
send I misgripum.”
Hljómsveitarstjórinn svaraði I öðru
skeyti: „Kaka étin I misgripum.”
Bella Abzug, lögfræðingur I New York,
gefur þessa skýringu á því af hverju hún
er sífellt með hatt:
,,Ég byrjaði á því, þegar ég var ungur
lögfræðingur, vegna þess að það hjálpaði
mér til að leggja áherslu á stöðu mína.
Áður en ég gerði það, var alltaf einhver,
sem bað mig um að færa sér kaffi á
fundum — ég var tekin fyrir cinkaritara.
Það er ekkert að þvl að vera einkarit-
ari, en ég hafði bara hug á að verða
annað. ’ ’
Carl Hubbs, 81 árs uppgjafa líffræði-
prófessor við Scripps haffræðistofnunina,
var valinn maður ársins 1975 af blaða-
mönnum I San Diego. Honum var ákaft
fagnað, þegar hann sagði afsakandi: ,,Ég
veit eiginlega alls ekki af hverju ég er
valinn þetta. Það eina, sem ég hef gert
allt mitt llf, er að gera það sem mig
langaði til.”
Þegar grínistinn Joey Bishop var með vin-
sælu kvöldskemmtunina „Tonight Show”
gat hann ekki þverfótað fyrir fólki, sem
vildi fá eiginhandaráritanir. Dag nokk-
urn stöðvaði ung kona hann á götunni
og spurði, hvort hann væri Joey Bishop.
En hann brosti kurteislega og svaraði.
,,Nei, ég likist honum bara.”
Eftir andartaks umhugsun spurði hann
konuna, hvort hún væri aðdáandi Bishops
En hún brosti hæglætislega og svaraði:
,,Nei, ég likist bara aðdáanda Joeys
Bishops.”
Kúbanska ballerinan Alicia Alonso, 53
ára, kom nýlega fram á sviðið aftur, I
ameriska ballettleikhúsinu I New York
City, eftir að hafa ekki dansað siðan 1960.
Hún dansaði i fjöldamörg ár, nærri því
blind. Hún sá aðeins Ijós og útlinur
hluta. Hún varð að eyða heilu ári næsturn
því hreyfingarlaus og blind i rúminu,
en hún notaði tímann til að læra hlutverk
Gisellu, með þvi að félagi hennar úr
dansinum dansaði með fingrunum hlut-
verkið I lófa hennar; og hún endurtók
sporin með þvi að láta sína eigin fingur
dansa eftir rúmfötunum. Með uppskurði
síðar fékk hún svo mikla bót á sjónleysinu.
„Það er kaldhæðnislegt,” segir hún, „en
fyrst eftir að ég byrjaði að dansa aftur,
varð ég að loka augunum til að missa ekki
jafnvægið. ’ ’
Robert E. Lee, hershöfðingi, sem var yfir-
foringi hersveita Suðurríkjanna í borgara-
striðinu, talaði lofsamlega um liðsforingja
sem hafði látið I ljósi illgirnislegar athuga-
semdir um hann. Maður nokkur, er
hlustaði á, varð mjög undrandi, og sagði
við Lee. „Hershöfðingi, ég er viss um,
að þú veist ekki hvað hann hefur sagt
um þig.”
, Jú, ég veit það,” svaraði Lee. „En ég
var beðinn um að segja mina skoðun á
hon um, en ekki hans skoðun á mér.”
(