Úrval - 01.03.1976, Blaðsíða 58

56
ÍJRVAL
hann ört, hvað snertir hærri laun. En
þetta er alls ekki eina skattlagningin.
Virðisaukaskattur (sem er eins konar
söluskattur), er einnig lagður á allt
það, sem fóik kaupir fyrir afganginn
af peningunum sínum, sem eftir
verða, þegar það hefur borgað hinn
háa tekjuskatt. Hann er 8% á
flestöllum hlutum (nema á sumum
nauðsynjavörum) og 25% á mörgum
hlutum. Verðbólgan eykur auðvitað
verð allra vara, en hún eykur
jafnframt upphæð virðisaukaskattsins
á öllum þeim hlutum, sem keyptir
eru. Síðan eru fasteignagjöld (sem
greidd em af þeim, sem býr í
viðkomandi húsnæði), en þau hækk-
uðu að meðaltali um rúm 30%
aðeins á síðastliðnu ári.
Enginn kemst úr þessari klípu.
Þeir, sem tilheyra öflugum verkalýðs-
félögum, sem geta krafist 30% eða
jafnvel enn þá hærri launahækkunar,
eru kannski haldnir þeirri tálvon í
fyrstu, að þeir fái að halda þessari
launahækkun. En það gera þeir
sjaldan, vegna þess að þá komast þeir
í hærri tekjuskattsflokk og vegna
þess, að ríkisstjórnin hækkar þá
virðisaukaskattinn á vissum hlutum
til þess að vega upp á móti
kauphækkununum, líkt og hún gerði
í fyrravor. Sá, sem fær greitt tíma-
kaup, græðir lítið á því að leggja
harðar að sér, og því gerir hann það
ekki. Afleiðingin verður sú, að enda
þótt laun í Bretlandi séu lægri en í
Bandaríkjunum, er raunverulegur
launakostnaður þar hærri.
Meðan á öllum þessum ósköpum
gengur, er verið að koma miðstétt-
unum algerlega fyrir kattarnef, ekki
aðeins með verðbólgu og snarhækk-
andi tekjuskatti, heldur einnig með
raunverulegum upptektarsköttum,
sem á em lagðir í hvers skipti sem
fjármagn skiptir um eigendur, við
erfðir eða á annan hátt, einnig með
hótuninni um beinan ,,auðsskatt”.
Slíkur skattur yrði ekki lagður á það,
sem fólk vinnur sér inn eða eyðir,
heldur á það, sem það á eftir, ef það
á þá nokkuð eftir.
Hin efnahagslegu áhrif þessa
ástands em geysilega víðtæk. Þeir,
sem mundu við eðlilegar aðstæður
spara og leggja fé í breskan iðnað, eru
„kreistir” miskunalaust í ,,báða
enda”. Það er alltaf að verða erfiðara
fyrir þá að leggja nokkurt fé til
hliðar. Og takist þeim að gera slíkt,
er dregið úr áhuga þeirra á því að
lcggja féð í framkvæmdir vegna
hegningarskatts af tekjum af slíkum
fjárframlögum, sem getur orðið allt
að 98%.
Afleiðingin er sú, að Tony Benn,
fyrrverandi iðnaðarmálaráðherra, gat
sagt, og það alveg með réttu, að
breskur iðnaðui sylti heilu hungri
vegna fjármagnsskots. Lausnin, sem
stungið hefur verið upp á, er framlag
opinbers fjár. En slíkt mundi svo
auka nauðsyn mein skattlagnmgar
eða meiri verðbólgu.
Aðferðin er fólgin í að eyða og
skattleggja og auka stöðugt verðbólg-
una. Þetta er auðskiljanleg og cinföld