Úrval - 01.03.1976, Qupperneq 74

72
þeim finnst Lúðvík II heyra til
fjarlægum ævintýratíma.
Fyrstu „sjálfhreyfivagnarnir” voru
farnir að skrönglast með ærnum dyn
lum raflýstar götur Miinchen, þegar
Lúðvík lét aka sér í gullnum, skel-laga
sleðanum sínum gegnum þögult
vetrarlandslagið. Sjálfur var hann þá
klæddur x kápu úr hreysikattaskinni,
en kúskar hans voru í bláum flauelis-
fötum.
Þegar 101 fallbyssuskot tilkynntu
fæðingu Lúðvíks hinn 25. ágúst
1845, benti ekkert til þess, að hann
myndi nokkurn tíma skapa sannkall-
aðan ævintýraheim. Landið, sem
hann átti að stjórna er honum yxi
fiskur um hrygg, átti næstum engar
náttúruauðlindir og iðnaður var þar
mjög bágborinn. í Munchen voru
aðeins 150 þúsund íbúar, og flest
farartækin á götunum vom brakandi
uxakermr.
Faðir Lúðvíks, Maximilian II, var
samviskusamur, gersneyddur allri
kímnigáfu og smámunasamur. Hann
þjáðist af sífelldum höfuðverk, og
hefði miklu fremur viljað vera pró-
fessor en kóngur. Móðir Lúðvíks,
prússneska prinsessan María, var
ánægðust, þegar hún fékk að sýsla við
húsverkin — ef hún var þá ekki að
fífldjörfu fjallaklifri. ,,Ég lít aldrei í
bók, og ég skil ekki fólk, sem liggur í
bókum,” sagði hún einhvern tíma.
Ungi prinsinn ólst aðallega upp langt
frá umheimi samtimans og dvaldi til
dæmis Öll sumur í hinni ævafornu,
ÚRVAL
rómantísku höll Hohenschwangau í
Allgaú.
Þegar hann átján ára að aldri settist
á veldisstól í Bæjaralandi, tók hann
störf sín mjög alvarlega. Ráðhermm
sínum til hrellingar hélt hann hinn
daglega ríkisráðsfund klukkan hálf
níu að morgni. Þar hafði hann
rauða blýantinn reiðubúinn og und-
irritaði nauðsynleg skjöl, en þar fyrir
utan las hann öll hugsanleg blöð og
bækur, sem hann náði í, um hin
sundurleitustu efni.
Kóngurinn var mjög mikill áhuga-
maður um íþróttir. Sjálfur var hann
afbragðs sundmaður og góður ridd-
ari. En einvaldurinn ungi fyrirleit allt
ofbeldi og einkum heragann, sem
einkenndi nágrannaríkið Prússland.
Hann kallaði liðsforingjana sína, sem
voru með mjög stuttklippt hár
„sviðna broddgaltahausa”. Sitt eigið
hár lét hann vaxa, sítt og þykkt, og
hershöfðingjahatturinn með dúsk úr
bláum og hvítum fjöðrum toidi með
naumindum ofan á brúskinum.
Þegar hann var á unga aldri, var
hann fyrst viðstaddur uppfærslu
Lohengrin í konunglega leikhúsinu í
Damstadt. Það hafði mikil áhrif á
hann. Hann var ekki fyrr sestur í
hásætið, en hann sendi ráðuneytis-
ritara sinn til tónskáldsins, sem samdi
óperuna, Richards Wagners, og bauð
honum til hirðarinnar. ,,Hvílíkur
konungur — ungur, andríkur, gáfað-
ur og fríður!” sagði hinn fimmtugi
Wagner eftir þeirra fyrsta fund. Það
var svo scm ekki að undra, því þetta