Úrval - 01.03.1976, Blaðsíða 95

HRAUSTIR MENN
93
ætluðu að fara yfir gljúfrið á þennan
hátt, og snúa aftur sömu leið.
,,Þá er ekki eftir neinu að bíða,”
sagði Rönneberg.
UPP Á SYLLU.
Klukkan átta að kvöldi 27. febrúar
spenntu norðmennirnir á sig skíðin,
hagræddu 25 kílóa bakpokunum og
renndu sér af stað í áttina að
Rjukandal. Claus Helberg fór í
fararbroddi. Fyrsti spottinn niður
fjallshlíðina var brattur og beinn.
Síðan béttist skógurinn, svo mennirn-
ir neyddust til að stíga af skíðunum
og brjótast gegnum snjóinn, stund-
um sukku þeir upp að mitti. Eftir
bví, sem neðar dró, varð vindurinn
hlýrri og meiri. Var bölvuð hlákan að
koma?
Rétt áður en kom að gljúfrinu,
földu þeir skíðin og hvítan felubún-
inginn, sem beit höfðu verið í utan
yfir einkennisklæðum breska hersins.
Síðan leiddi Helberg hópinn yfir
bjóðveginn að skarðinu, sem hann
hafði fundið í gljúfurvegginn. Nú
heyrðu beir vel háttbundin vélarslög
verksmiðjunnar, og begar tunglið
skein sem snöggvast fram úr skýja-
rofi, sáu þeir bygginguna sjálfa. Það
var ekki laust við, að beir hefðu hjart-
slátt, þegar þeir lögðu af stað ofan í
dimmt gilið.
Þegar kom niður að ánni, leyndi
sér ekki. að það var farið að hlána.
,,lsinn á ánni var farinn að meyrna,”
sagði Rönncberg síðar. ,,Það voru
aðeins brjár nothæfar ..brýr'' eftir,
og á þeim rann þá begar nærri tíu
sentimetra djúpt vatn.” En þeir
tipluðu yflr engu að síður.
Þá setti hljóða, begar þeir litu upp
eftir klettaveggnum. En begar
Rönneberg gaf merki, lögðu þeir af
stað. Teinarnir voru um 200 metrum
fyrir ofan þí. Þeir notuðu runna og
tré til að vega sig upp eftir og fyrir
handfestu, sömuleiðis nibbur og
sprungur í klettana, og þokuðust
hægt og hægt upp á við. Stundum
varð ekki hjá því komist að stökkva á
nibbur eða gróður, sem lá of fjarri til
bess að hægt væri að kanna traust-
ieikann fyrirfram. En einhvern veg-
inn tókst þeim öllum að brölta upp á
járnbrautarteinana.
Þeir voru blásmóðir, og í nokkrar
mínútur kom enginn beirra upp orði.
Þeir höfðu komist þetta langt óséðir,
það var mikils vert. Klukkan var
aðeins rúmiega ellefu, og verk-
smiðjan var ekki nema kílómeters
fjarlægð.
,Jæja, strákar,” sagði Rönneberg
og smeygði aftur á sig bakpokanum.
,,Við skulum hafa okkur í þetta.
Verndarflokkurinn fer á undan."
Knut Haukeiid, foringi verndar-
flokksins, lagði af stað, og á eftir
honum félagar hans bfír í einfaldri
röð. Rönneberg óskaði þeim velfarn-
aðar i huganum. Þjóðverjar kynnu að
hafa komið jarðsprengjum fyrir undir
teinunum. Það hafði orðið að sam-
komulagi milli þeirra, að ef einhver
stigi á jarðsprengju, skyldi sá, sem
lifði b^'ð af, freista þess að komast inn