Úrval - 01.03.1976, Blaðsíða 108

106
URVAL
fóru á undan bílnum og eftir.
Flóttalíkurnar voru bágbornar.
Þegar Helberg litaðist nánar um,
sá hann sér til gleði, að Aase Hassel,
stúlkan, sem hafði lítilsvirt bióðverj-
ana kvöldið áður, sat við hiið hans.
Þau fóru að spjalla saman, hátt og
glaðlega. Meðan þau spjölluðu,
hvíslaði Helberg að henni. ,,Ég verð
að sleppa, ég verð að sleppa.”
Samtímis var hann að eyðileggja
minnisbók sína svo lítið bar á, tuggði
og gleypti síðu eftir síðu.
Þar kom, að varðmanninum
frammi í bílnum fannst þessi kátína
Aase Hassel og Claus Helberg ekki
einleikin, miðað við kringumstæður.
Loks kom hann aftur í og skipaði
Helberg að setjast í sæti sitt fremst í
bílnum. Á leiðinni fram í heyrði
Helberg, að Aase dró að sér athygli
varðmannsins með því að skrafa við
hann á þýsku, af mikilli ákefð.
Um kvöldið, þegar bíllinn erfiðaði
hægt upp á hæð skammt frá Osló, sá
Helberg stað, þar sem aðeins mjó
akurræma var milli vegarins og
skógarins. Hann spratt á fætur og
svipti upp hurðinni, áður en öku-
maðurinn gat gert sér grein fyrir því,
sem var að gerast. Það gullu við hróp
og ískraði í dekkjum, þegar bíllinn
og mótorhjólin námu staðar. Helberg
hentist yfir akurinn, en leitarljósin og
kúlurnar plægðu akurinn allt I
kringum hann. Hann var kominn í
skógarjaðarinn, þegar handsprengj-
urnar tóku að springa. Hann féll, og
grjót og aur skullu á honum úr öllum
áttum. Hann reis á fætur og hljóp,
féll aftur, spratt upp á ný og hljóp
áfram, og komst sífellt lengra inn í
skóginn.
Loks, þegar hann var að komast
bak við stóra eik, fann hann að
handsprengja hitti hann í öxlina.
Hann kastaði sér í blindni inn í furu-
lund og beið þess skelfdur að spreng-
ingin rótaði yfir hann jarðvegi, barri
og greinum. En sprengjan sprakk
ekki.
Helberg ætlaði varla að trúa þessu.
Ég er lifandi, hugsaði hann, þegar
honum rann mæðin og hræðslu-
skjálftinn rénaði. Leitarmennirnir
sneru við, og eftir fáein andartök hélt
hópurinn áfram.
Helberg brölti á fætur og þramm-
aði gegnum snjóinn meðfram vegin-
um, þangað til hann kom að
bóndabæ. Þar fékk hann hlýjar,
norskar móttökur, var borinn matur
og drykkur, fékk rúm að hvílast í og
engar nærgöngular spurningar.
Næsta dag var honum sóttur læknir.
Hann spurði heldur engra spurninga.
Hann kom því svo fyrir, að Helberg
var fluttur á geðveikrahæli og hafður
þar í einangrunarklefa sem ,,hættu-
legur vitfírringur,” þar til úlnliður-
inn var gróinn. Þar ónáðaði hann
enginn. Að því loknu fékk hann skíði
að láni og hélt á þeim til Svíþjóðar og
þaðan til Bretlands, þar sem Rönne-
berg og þeir hinir tóku á móti honurn
sem týndum bróður, vandræðagrip,
sem villst hefði af réttri leið, en ratað
heim um síðir.