Úrval - 01.03.1976, Blaðsíða 126

124
UKVAL
Vitnisburður fanganna er sam-
hljóða: Alfreð gerði sitt ítrasta til að
hjálpa þeim og stappa í þá stálinu og
þeitti allri sinni kunnáttu sem hjúkr-
unarmaður þeim til góða. En til þess
að slá ryki í augu nasistaþöðlanna,
sem fyrirþuðu varðmönnunum að
veita andspyrnumönnunum hjálp og
hjúkrun, varð fransiskusarmunkur-
inn góði að vinna í leynum. Þegar
hann gat, bauðst hann til að taka
næturvaktina fyrir hina fangaverðina.
Þegar hann var svo einn um nótt í
fangelsinu ásamt þeim frökkum, sem
dubbaðir höfðu verið upp í aðstoðar-
fangaverði, gat hann sinnt þeim
föngum, sem þörfnuðust hjálpar
hans. Til þess að vekja ekki grun gekk
hann alltaf fast eftir launum fyrir
aukavaktirnar, sem hann tók, en
notaði svo peningana til að kaupa
það, sem fangana vanhagaði um.
Dag nokkurn snemma árs 1943 var
andspyrnumaður frá Berri, Edmé
Boiché að nafni, settur í fangelsið í
Bordiot. Gestapo hafði leikið hann
sérlega grátt við yfirheyrslur. í heila
viku annaðist Alfreð hin mörgu sár á
höndum hans og fótum og gaf
honum styrkjandi sprautur. Boiché
náði sér svo, að hann komst gegnum
þær yfirheyrslur, sem á eftir fóru, án
þess að falla saman.
í fyrstu átti bróðir Alfreð erfitt
með að yfirvinna tortryggni frönsku
fangana. Það var ekki nema eðlilegt,
að þeir teldu, að hann, þýskur fanga-
vörðurinn, væri svikari. En svo fékk
hann tækifæri til að sanna sig. Það
var, þegar hann reyndi að hjálpa
franska prestinum föður Jean Barut,
sem var sóknarprestur í Persan í Val
d’Oise, en hann var eins og ég
handtekinn, er hann var að reyna að
laumast út af hersetna svæðinu.
,,Ég er líka þjónn guðs” sagði
Alfreð. , ,Ég er fransiskusarmunkur. ’ ’
Séra Barut, sem var einkar tor-
trygginn,setti gildru fyrir hann.
,,Sértu fransiskusarmunkur, farðu
þá með Confiteor fyrir mig,” sagði
hann, því hann vissi, að franskiskus-
armunkar hafa sérstakt dálæti á
þessari kaþólsku syndaviðurkenn-
ingu.
Án þess að hika fór Alfreð rétt með
bænina, og þaðan I frá ríkti fullkom-
inn trúnaður milli munksins og
fanganna. Faðir Barut, sem raunar
var svissneskur og þar með ríkisborg-
ari í hlutlausu landi, mátti raunar
þakka Alfreð fyrir frelsið, því það var
Alfreð, sem gerði svissneska sendi-
ráðinu viðvart um, að presturinn
hefði verið handtekinn.
í hvert sinn, sem farið var út með
famga í morgunsárið til að skjóta þá,
átti Alfreð erfitt með að dylja
tilfinningar sínar. En svo rann upp sá
dagur, að hann réði ekki lengur við
sig. Hermennirnir komu og sóttu
Serge, sextán ára dreng, sem átti að
skjóta af því að hann hafði verið í
andspyrnuhreyfingunni í nokkra
daga. Þessi foreldralausi drengur
gekk djarfur móti dauða sínum, en á
leiðinni hvíslaði hann að Alfreð:
,,Viltu lofa að leggja blóm á gröf
mína?”