Úrval - 01.03.1976, Síða 128

126
URVAL
að mæta frekari yfirheyrslum hressari
í bragði og með betri varnir á hendi.
Marc var sýknaður og látinn laus, en
Yves bjargaðist í stríðslokin.
Eftir að bandamenn voru komn-
ir á land í Normandí stakk and-
spyrnuhreyfingarmaður upp á því, að
Alfreð gerðist liðhlaupi og gengi í
hreyfinguna. En hann afþakkaði.
,,Ég hef andstyggð á nasismanum,”
sagði hann. ,,En ég er þjóðverji, og
ég verð að taka því sem að höndum
ber, eins og þeir aðrir, sem bera
saman búning og ég.”
Hann var handtekinn í september
1944 og sendur með fleiri stríðsföng-
um til Bandaríkjana, þar sem hann
var fyrst hafður í Arizona og síðar í
Idaho.
En vinir hans í Bourges höfðu ekki
gleymt honum. Félix Desgorges sneri
sér til fógetans í Cher og skýrði frá
hetjulegri framgöngu hans í þágu
andspyrnuhreyfingarinnar. Með að-
stoð fógetans fékk hann því næst
hina svokölluðu frelsunarnefnd til að
beina þeim tilmælum til yfirmanna
bandaríkjahers, að Alfreð yrði sendur
heim sem fyrst. 18 júnl 1946 var
„fransiskusarmunkurinn frá Bour-
ges” látinn laus og hélt þegar heim
til að taka upp á ný stn friðsamlegu
störf á klaustursjúkrahúsinu í Köln.
Júnldag 1947 knúði franskur liðs-
foringi dyra hjá honum. Það var
Georges Ruetsch, fyrrverandi túlkur
og andspyrnumaður, nú liðsforingi
franska hersins í Þýskalandi. Þeir
föðmuðust hjartanlega. Ruetsch var
kominn til að sækja Alfreð og fara
með hann til Bourges.
Fyrir framan ráðhúsið höfðu nokk-
ur hundruð fyrrverandi Bordiot fang-
ar safnast saman með skylduliði sínu
til að hylla frelsisengilinn sinn og
sýna honum þakklæti sitt. Alfreð
kom fram í fransiskusarkuflinum
sínum, úr brúnu, heimaofnu vað-
máli, með kaðalspotta um mittið og í
ilskóm. Fógetinn í Cher, Maxime
Roux, og borgarstjórinn í Bourges,
Charles Cochet, héldu ræður og
lofsungu bróður Albert fyrir framlag
hans. ,,Þið sýnið mér alltof mikinn
heiður,” sagði hann. ,,Ég gerði
aðeins skyldu mína sem kristinn
maður. Ég reyndi aðeins að gera mig
þess verðan að bera þann búning,
sem ég nú ber.”
Bróðir Alfreð hefur alltaf reynt að
víkja sér undan frægð og heiðri. Nú
býr hann sem einsetumaður í litlu
kvistherbergi, aðeins með fugl að
félaga. Þegar hann opnaði fyrir mér
kaldan vetrardag á síðasta ári, sá ég
aftur brosið, sem lýsti upp fanga-
kefann minn fyrir rúmum þrjátíu
árum.
,,Meðan ég bíð þess, að guð taki
sál mína,” sagði hann, ,,er mér það
mesta ánægjuefnið að vita, að bjóðir
okkar eru nú vinaþjóðir.
t En að Frakkland og Þýskaland hafa
nú sæst, er aðeins nokkrum frábær-
um mönnum að þakka. En fáir eða
engir þeirra gerðu meira til þess að
lækna sár stríðsins en fransiskusar-
munkurinn góði í Bourges.