Úrval - 01.05.1977, Blaðsíða 27

SJÖFERÐ JOSHUA SLOCUMS
starir á gamla skipið líkt og
myndhöggvari á blokk úr Carrara-
marmara og sér í anda nýtt skip, sem
dylst I álagaham gamla ostruveiði-
skipsins. Hann ætlar að halda gamla
nafninu, „Löðri”, en gerbreyta
flestu öðru. Hann ristir nýjan við,
sem koma skal í stað hins gamla, og
nýja skipið tekur smám saman á sig
mynd. Það er um 11 metrar á lengd
og hefur 9 tonna nettóþunga. Hann
gerði það að einmöstruðu seglskipi.
Það yrði erfitt að sigla slíku seglskipi
án aðstoðar annarra. I því var engin
vél, engin vélknúin vinda og fá
siglingatæki nema áttaviti, nokkur
sjókort og sextant. En „Löðrið” þýr
yfir leyndardómi, sem Slocum veit
jafnvel ekki um enn. Honum hefur
tekist að smíða skip, sem er í
fullkomnu jafnvægi, skip sem verður
næstum ómögulegt að hvolfa, eftir
að steypa heftir verið sett í það sem
kjölfesta. Hann hefur nú unnið við
skipið í 13 mánuði samfleytt og haft
ofan af fyrir sér með snattvinnu.
Skipið hefur kostað hann nákvæm-
lega fimm hundmð fimmtíu og þrjá
dollara og sextíu og tvö cent.
Enda þótt „Löðrið” sé skráð í
Boston, mun Slocum hefja hnattsigl-
ingu sína í Yarmouth. Hann er nú
kominn heim til Nova Scotiafylkis til
þess að eyða 6 vikum í heimabæ
sínum, sem hann yfirgaf fyrir einum
mannsaldri. Hann ákveður að sigla í
ausmrátt, í gegnum Miðjarðarhafið,
Súezskurðinn og Rauðahafið. Hann á
þegar tvær tunnur af skipsbrauði,
25
sem sett hefur verið í málmdósir, sem
lóðaðar hafa verið afmr. Hann á
hveiti og lyftiduft. Hann á saltað
nautakjöt, saltað svínakjöt, svínsflesk
og þurrkaðan saltfisk. Hann á
niðursoðna mjólk í dósum, saltað
smjör, egg í lóðuðum ílámm,
kartöflur, sem hann ætlar að steikja í
hýðinu, sykur og te og kaffibaunir,
sem hann ætlar að mala sjálfur. Hann
á ekkert krónómeter, því að hann á
ekki þá 15 dollara, sem það kostar að
láta hreinsa gamla tækið og endur-
stilla það. Því kaupir hann málm-
klukku í Yarmouth fyrir 1 dollara.
Glerið er bmtið, en það skiptir engu
máli.
2. JÍJLl, 1895: Slocum -leggur af
stað á „Löðrinu” frá höfninni í
Yarmouth á fleygiferð. Hann þýtur
fram njá Safalaeyju til þess að verða
ekki á vegi stóm hafskipanna, sem
kynnu að sigla á hann að næturlagi.
Hann hefur útbúið sér sjálfstýritæki
og kemst að því, að það vinnur miklu
betur en hann hafði þorað að vona.
Hann getur því bundið stýrisstöngina
fasta og sofíð rólegur, því að skipið
heldur stefnu sinni. En hann getur
ekki losnað við þá vitund, að hann er
aleinn. Hann hrópar fyrirskipanir,
því að hann óttast, að hann kunni að
glata hæfileikanum til þess að tala í
þeirri löngu ferð, sem fram undan er.
Hann nær til Azoreyja á aðeins 18
dögum. Þar þarf hann að setja
nokkur bréf í póst og tekur við
ávaxtafarmi, sem er gjöf frá eyjar-
skeggjum. Síðar skutlar hann sæ-