Úrval - 01.05.1977, Blaðsíða 63

fullvissar okkur um að ef hann geri
það ekki núna muni það bila fyrir
kvöldið og þá þurfi að fara 1 búðina.
Strákarnir lifa sínu eigin lífi. Við
teljum að visst frelsi sé þeim holt. Til
dæmis látum við þá sjálfráða um
hvernig þeir vilji vera til fara
samkvæmt þeirri kenningu að það
styrki dómgreind þeirra. Fram til
þessa hefur hún ekki reynst mjög
styrk. Ég veit ekki hvers vegna það er,
en það lítur svo út sem þegar þeir
ætla að fara að veiða froska einhvers
staðar í einhverjum drullupolli fari
þeir í hreinum skyrtum og pressuð-
um buxum, nýju strigaskónum og
tandurhreinum sokkum. En á sunnu-
dagsmorgnum fara þeir í útimessuna
í útvöðnum skóblöðrum, sokkalausir,
í skítugum gallabuxum sem búið er
að klippa skálmarnar af og stutt-
ermabolum með áletrun á borð við:
„Sýndu kristilegan kærleika: Bjóddu
mér í mat ”
Uppáhaldsiðja mín — ef iðju
skyldi kalla — er að setja stól í
skuggann og láta þar fyrirberast með
bjór í kæli og stafla af vasabrots-
bókum. Það er ekki í mínu eðli að
leita ævintýranna. Ef ævintýrin vilja
mig, verða þau að leita mín. Og það
var svo sem eftir heppninni minni —
ævintýrið fann mig eitt kvöldið.
Ég var ein við eldinn —
karlpeningurinn hafði farið í bió —
þegar hræðileg stuna gerði mér bílt
við. Ég sneri mér við í skyndi. Til mín