Úrval - 01.05.1977, Blaðsíða 62

60
LJRVAL
strákana. Það veit guð að ekki geta
þeir samið sig að því að eiga heima í
venjulegum mannabústað. Þessi
möguleiki — ásamt fjárhagshliðinni
(sex manna fjölskylda hefur ekki efni
á að lepja upp bestu hótelin) brá eins
konar bjarma af skynsemi á þessa
fjárfestingu.
Nú höfum við farið í útilegur með
hjólhúsið í fimm ár og enn er ég ekki
orðin vön þessu. Hvernig getur mér
fundist ég losna við hversdaginn,
þegar hversdagurinn er festur aftan í
fjölskyldubílinn og eltir mig eftir
þjóðvegunum?
Þegar útilegutíminn fór að nálgast
síðast liðið vor, fékk ég illt í magann,
skjálfta í aðra höndina og kippi í
augað. Ég vonaði hið besta og fór til
iæknisins. Mig dreymdi um að fá
þann úrskurð að ekkert gæti læknað
mig annað en að liggja heima í
rúminu mínu allt sumarið og njóta
fullkominnar hvíldar. Og ég hélt
dauðahaldi í þennan draum, þótt ég
viti að læknirinn okkar á hjólhús og
hefur aldrei rekist á sjúkdóm sem
ekki mátti lækna með ferð á næsta
húsvagnastæði.
,,Sjáðu nú til,” sagði hann í
huggunarróm, þegar ég sat þarna
fyrir framan hann, með magapínu,
skjálfta og kippi. ,,Þú hefur of lengi
orðið að sitja um kyrrt. Það er
kominn tími til að liðka hjólhúsið.
Konan mín er að búa okkar hús fyrir
sumarið núna.
, Já, ég veit,” sagði ég. ,,Ég hitti
hana í búðinni í gær þar sem hún var
að kaupa pappírsdiska og skordýra-
eitur. Og úr því þú minnist á hana,
það er skelfílegt að sjá hvað hún er
slæm af exemi eða einhverju
svoleiðis.”
, ,Ójá, það. Já. Hún fær þetta alltaf
um þetta leyti. Hún hefúr ofnæmi
fyrir einhverju, sem er í loftinu á
þessum tíma.”
,,Það hlýtur að vera.”
Þegar læknavísindin höfðu brugð-
ist mér, var ekki annað að gera en
koma hjólhúsinu út og stefna í næsta
þjóðgarð. Ferðin var eins og allar
hinar. Strákarnir vildu hafa húsið
sem næst verslun hjólhúsastæðisins,
helst inni í henni, hjá poppvélinni ef
mögulegt væri. Maðurinn minn var
að leita að þykkasta kjarrinu, en
minn uppáhalds staður var við
hliðina á snyrtingunni.
,,Fer ekki í taugarnar á þér að
heyra í vatnsverkinu allan sólarhring-
inn?” spurði hann önuglega.
,,Nei. Það fyllir mig öryggis-
kennd.”
Þegar hér er komið sögu hlýtur
lýðum að vera orðið ljóst, að ég nota
orðið ,,útilega” mjög frjálslega. Við
minnum ekkert á þær harðgerðu
sálir, sem halda út í óbyggðirnar með
bakpokann einan. En mennirnir eru
svo mismunandi og það meira að
segja í okkar fámenna hóp.
Maðurinn minn ver sínum tíma
aðallega til þess að laga hjólhúsið og
fara í búðina. Ef hann vaknar að
morgni og ekkert hefur bilað, þarf
hann að endurbæta eitthvað — og