Úrval - 01.11.1977, Síða 14

12
ÚRVAL
kveikjustrauminn og minnka þar með
hættuna á sprengingu. Síðan náði
skelfingin taki á honum og hann rykkti
og kippti í fótinn, þar til sársaukinn í
honum varð óbærilegur og hann varð
máttlaus. Hann fálmaði eftir svefn-
pokanum sínum, breiddi hann yfir
sig og féll í væran svefn, sljór af
sársauka. Á morgun, hugsaði hann,
finnur mig einhver.
SLYSIÐ VARÐ AÐ kvöldi 11.
september 1976. Fjórum dögum fyrr
kom John Vhitelic til Portlands í
Oregon frá heimili sínu í Whitehall í
Michigan. Tilgangur fararinnar var
að sitja tíu daga þjálfunarnámskeið
hjá Drake-Willock Systems, sem
framleiðir nýrnahreinsivélar. Hann
hugði á nýtt starf, þar sem honum
kom til góða reynsla hans í sjúkraliði
Grænu húfnanna, sem er sérstök
deild innan Bandaríkjahers, og sem
aðstoðarmaður á St. Mary’s Hospital í
Grand Rapids. Hann ætlaði að koma
upp þjónustumiðstöð fyrir Drake-
Willock í Philadelphiu og ganga að
eiga Mary Fahner, kennara frá
Whitehall, sem hann hafði þekkt
síðan þau voru bæði börn.
Þetta var dugmikill, 28 ára gamall
maður með svart hár, rostungsskegg
og lífleg, blá augu. Hann hafði
fengið lánaðan stationbíl hjá fyrir-
tækinu daginn áður og hélt í norður
frá Portland til þess að skoða
þjóðgarðinn í Rainierfjalli í suður
Washington. Hann dvaldi mestan
hluta laugardagsins í snævi þökktum
hlíðum Raniersfjalls og komst upp í
um 2750 metra hæð áður en veðrið
neyddi hann til að snúa við. Það var
orðið áliðið dags þegar hann kom
aftur að bílnum, en enn voru nokkrar
stundir fram í myrkur, svo hann
ákvað að aka til Hoodfjalls, um 240
km. sunnar, þetta sama kvöld.
Hann vissi ekki, að leiðin sem
hann valdi um fjalllendi Gifford
Pinchot skógarins, var einhver sú
hættulegasta sem var að finna á öllu
Cascadefjallasvæðinu. Hann neyddist
til að aka löturhægt um ósléttan
malarveginn, sem grafinn var inn í
fjallahlíðarnar, aðeins ein bílbreidd.
Eftir tveggja tíma akstur við þessar
kringumstæður hefur honum líklega
sigið í brjóst. Andartaki síðar lenti
bíllinn í holu og þeyttist niður í
myrkrið.
ÞEGAR JOHN VAKNAÐI þenn-
an fyrsta sunnudagsmorgun rann það
upp fyrir honum, að hann mátti prísa
sig sælan að vera á lífi. Bíllinn var
eins og blikkdós, sem stigið hefur
verið ofan á og þakið var komið niður
fyrir gluggana. Það rúm, sem hann
hafði til umráða, var aðeins hálfur
meter á hæð, og eina smugan út var
um það sem eftir var af ökumanns-
glugganum, en þangað náði hann
aðeins með því að snúa afar illa upp á
fasta fótinn. Fyrir utan gluggann
þeyttist straumharður lækur ofan
gilið og hinum megin lá snarbrött
brekka upp á veginn. Þegar John
rýndi þar á milli trjánna, sá hann