Úrval - 01.11.1977, Qupperneq 18

16
URVAL
hafði talið hundrað bílferðir sama
daginn, var hann viss um, að enginn
gæti séð til hans. Hann varð að
komast út af eigin rammleik.
Seinni laugardaginn voru
vonir og fé leitarmannanna að
ganga til þurrðar. Joe Vihtelic
og Tom Fahner dreifðu lýsingu
áJohn ígrennd við Hoodfjall og
sneru svo til Rainer til að gera
lokatilraun. Til þess að spara
tímann fóru þeir yfir fjöllin,
tóku nákvcemlega sömu leið og
John hafði cetlað, bara t hina
áttina. Um klukkan sjö um
kvöldið hcegði Tom verulega á
sér til að taka mjög varasama
hámálarbeygju og gaf svo í upp
brekkuna hinum megin. Um
fimmtíu metrum neðar, ofan í
gljúfrinu, heyrðijohn enn einn
bílinn fara hjá.
15. daginn beindi John í örvænt-
ingu sinni athyglinni enn einu sinni
að trjábolnum. Annað hvort varð
hann að fara eða fóturinn af honum.
Það gekk greinilega ekki að höggva í
hann með tjakkskaftinu — tréð var
fjaðurmagnað og varpaði höggunum
til baka. Þar að auki var það of sárt,
þegar hann hitti 1 fótinn á sér. Hann
varð að fá annað verkfæri.
Hann opnaði litlu skjalatöskuna
sína og ýtti henni niður að lækjar-
farveginum. Síðan beygði hann krók
á einn fleininn úr toppklæðning-
unni og tók að kraka steina í átt að
töskunni, síðan varlega upp á
brúnina á henni — og horfa á þá falla
niður rétt utan við töskuna.
Loks, þegar komið var fram í
rökkur, tókst honum að ná hnuliungi
á stærð við fallbyssukúlu upp í
töskuna. Hann krækti í handfangið á
töskunni og dró hana gætilega til sín.
Nú var hann eins og myndhöggvari
með meitil og hamar. Hann setti
hvassari enda tjakkskaftsins þvert að
bolnum og sló á hinn endann með
steininum. I fyrsta sinn fann hann,
að járnið gekk í gegnum æðarnar í
viðnum og gerði far. Nú vissi hann,
að það var aðeins tímaspursmál,
hvenær hann losnaði. En það var
orðið dimmt og hann var orðinn
þróttlítill, svo hann neyddi sig til að
hvílast.
í fyrsm skímu grárrar dögunar var
hann tilbúinn. Þetta var sextándi
dagurinn, sem fóturinn á honum var
rígfastur við mælaborðið og eftir því
sem honum sóttist verkið fann hann
blóðið taka að streyma óhindrað á ný
um þá hluta fótarins, sem enn voru á
lífí. Hann stundi af sársauka, því
honum fannst þetta eins og glóandi
járn væri rekið í hann. En þegar
síðasti búturinn af bolnum féll frá,
eftir þriggja klukkustunda vinnu,
tróð John sér út um gluggann, lyfti
höndum til himins og hrópaði: ,,Ég
er laus! Eg er laus!”
Hann braut grein af tré til að hafa
fyrir hækju og hóf erfiða ferð um 50
metra háa snarbratta brekkuna, og
dró meidda fótinn á eftir sér. Ferðin
tók hann fast að klukkustund. Þegar