Úrval - 01.11.1977, Qupperneq 86

84
URVAL
Einu sinni var mér færður hreysi-
kettlingur. Meðan ég var að koma
honum í járnbúrið, öskraði hann í
örvæntingu, hvæsti eins og snákur
og beit mig í hendurnar. Þegar ég
loks kom honum inn, hentist hann
út í horn og hringaði sig upp í
hnoðra. Ég setti kjötbita rétt hjá
honum. Hann snerti ekki kjötið. Þá
létum við búrið á dimman stað.
Fjórum klukkutímum seinna var
kjötið horfið. Fyrsta skrefið hafði
verið stigið.
Ég kallaði hreysiköttinn Harry.
Hann hafði úrvals matarlyst og
góflaði í sig kjöt, mjólk, egg, ost,
tómatsósu, reyniber, kúrenur og
trönuber og úthrært blóð — en af
þeim vökva var hann sérstaklega
hrifinn.
Þegar Harrý var orðinn vanur mér
og svaraði, þegar ég kallaði, fannst
mér tími til kominn að stofna til
vinsamlegra kynna. Ég smurði vísi-
fingurinn með þykku blóði og rétti
hann hægt upp að nefinu á Harry.
Harry bretti gröndum og tók að
hvæsa, en þegar hann fann lyktina af
uppáhalds drykknum sínum, róaðist
hann og sleikti í flýti af fingrinum,
jafnhliða því að hann rak við og við
upp skræki af æsingi.
Næsta dag var þetta endurtekið.
Áður en langt um leið mátti ég klóra
honum mjúklega bak við eyrun og
eftir fáeina daga þar frá vorum við
vinir. Hann stökk upp í fangið á mér
og neri sér upp við mig. Ég leyfði
honum að hlaupa um íbúðina og
hann braut aldrei neitt né felldi.
Stökk hans vom ailtaf nákvæmlega
útmæld fyrirfram og engum tilvilj-
unum háð.
Hreysikettir em yfirleitt mjög
hreinlát dýr, en Harry sló öll met. í
staðinn fyrir klósett lét ég hann hafa
sápuskál úr plasti með dálitlu vatni í
botninum. Harry fann undir eins til
hvers hún var ætluð. Það var gaman
að virða hann fyrir sér: Eina smndina
að leika sér í herberginu, í næstu
andrá þaut hann eins og kólfi væri
skotið inn í búrið sitt og skaut upp
kryppunni yfír sápuskálinni.
Hann svaf alltaf í búrinu sínu og
þegar hann vaknaði fór hann alltaf
eins að. Hann fór í morgunleikfimi:
Þeyttist ,,eins og hvítur stormsveip-
ur” um búrið — þvoði sér síðan
vandlega og þá, en ekki fyrr, snerti
hann við morgunmatnum sínum.
Eldhúsið og borðstofuborðið vom
bannsvæði fyrir hreysiköttinn minn.
En forboðnir ávextir em alltaf ljúfir.
Hann stökk upp á stólsetuna, þaðan
upp á stólbakið. Svo virtist, sem á
hverri stundu myndi hann svífa upp
á borðið. En það þurfti aðeins að
segja ,,nei!” og Harry stökk niður á
gólf. Og það var ekki sjaldan, sem
eldhúsið freistaði hans. En einnig
þar, ákveðið ,,nei!” dugði og hann
sneri hlýðinn -frá.
Einu sinni ætlaði hann að stökkva
inn í borðstofuskápinn með postu-
líninu en rakst á glerið og hrapaði
niður á gólfið, hálfrotaður og sár. En