Úrval - 01.11.1977, Síða 93

ÁRLANGUR DAGUR
91
mishituninni og þeirri ryðmyndun,
sem af henni hlytist.
Þegar Ivar var búinn að borða fór
hann í stórúlpuna og fram í
geymsluna. Hann opnaði lúguna á
ytri dyrunum og litaðist um en sá
ekkert. Hann náði sór í hamar og dós
af nöglum og festi aftur tjörupapp-
ann utan á kofanum.
Næsta dag gekk hann með
gildrulögninni og gróf upp og egndi
20 refagildrur. Þegar hann kom aftur
til kofans, var vindhraðinn orðinn svo
mikill, að það nauðaði í ufsunum. En
þótt kaldinn væri stríður, var ekki
stormnepjaí honum. Hann bar enga
hárbeitta ískristalla með sér, engan
blindan og kæfandi snjó. Þetta var
bara venjulegur heimskautavindur,
sem kom inn yfir hraðfrosinn
Hornsundsfjörð.
Hann skoðaði tréhlerann fyrir
glugganum, rykkti harkalega í hann
og gekk úr skugga um, að hann þyldi
allt nema einbeitt bjarndýr. Þegar
hann kom inn aftur, dró hann
stólinn sinn þétt upp að ofninum,
sem gerður var úr olíutunnu. Þegar
eldurinn kulnaði niður í glæður,
myndi hitinn hrapa eins og gæs sem
skotin er í hausinn á flugi. Meira að
segja núna var ísskæni tekið að
myndast á vatnsfötunni; í fyrramálið
yrði allt þetta vatn hart sem steinn.
Loks skreið Ivar ofan í svefnpokann
sinn á fletinu sem var meðfram
endilöngum veggnum gegnt glugg-
anum. Hann hreiðraði um sig og
teygði síðan hendurnar upp fyrir
höfuð til þess að binda opið eins vel
saman innan frá eins og hann gæti.
Fingur hans voru þegar farnir að
dofna af kuldanum og hann var
klaufskur. Á endanum flækti hann
fyrirbandið en nennti ekki að greiða
úr því aftur. Hann svaf óvært í
klukkutíma eða svo.
Allt í einu glaðvaknaði hann við
hljóðið af brotnum viði og gleri.
Aðeins ísbjörn gat bramlað hnaus-
þykkan gluggahlerann svona snöggt.
Og þegar glugginn var úr streymdi
allur hinn þægilegi matarilmur
kofans út til að æsa upp hungur
bjarndýrsins.
Hann brá höndunum í skyndi upp
fyrir sig og þreifaði eftir fyrirbandinu
á pokanum. Á sömu stundu mundi
hann eftir flækjunni og það rann upp
fyrir honum, að hann var í gildru.
Einhver þungi lagðist ofan á bringu
hans. Björninn, sem var kominn
hálfur inn um gluggann teygði sig nú
þvert yfir herbergiskytruna til að
kanna þetta ómatarlega flykki, sem
iðaði þarna á bríkinni. Adrenalínið
þeyttist út um líkama Ivars og hann
spennti handleggina út í pokann,
sem skriplaði undan átakinu.
Hann pressaði sig niður í fletið til
þess að reyna að komast undan klóm
bjarndýrsins, sem fláði afganginn af
pokanum utan af honum. Svo reyndi
hann að setjast upp en rak höfuðið í
eitthvað sem var eins og steinn. Það
rann upp fyrir honum, að þetta var
kjamminn á bjarndýrinu, svo hann
fleygði sér niður aftur.