Úrval - 01.11.1977, Qupperneq 97

ARLANGUR DAGUR
95
gert sér næturskýli á veiðiferðum
sínum, en tjald eða snjóhús jafnaðist
ekki á við kofa, og það var mun
auðveldara að hlaða hillur Fugla-
fjallskofa að sumri en að dragnast
með bakpoka fullan af vistum í
vetrarstormi.
Mikilvægara var þó, að í vetrar-
nóttinni löngu, þegar hugur hans var
bæði ófullnægjandi og of mikill
félagsskapur, þegar „kofasýkin” var
ekki aðeins til að hlæja að, flúði hann
einfaldlega í annan kofa.
Þetta ár, 1970, höfðu sjávarföllin
brotið burtu megnið af strandísnum,
svo hann gat notað bátinn í stað
baksins til þess að koma birgðum
sínum í Fuglafjallskofa. En jafnvel í
björtu og góðu veðri með utanborðs-
vél til hjálpar var Hornsund risavaxið.
Á flestum kortum er Svalbarði aðeins
nokkrir litlir punktar, og Horn-
sundsfjörður — ef hann var á annað
borð sýndur — aðeins nafnlaus skora
í neðri hluta Spitsbergen. En kort eru
aðeins ein tegund raunveruleika.
Kortagerðarmenn flutu á skipsfjöl
fram hjá eynni eða flugu yfir í flugvél
og tóku myndir. Ivar notaði kortin
þeirra, skildi takmörk þeirra og hló
eða bölvaði vitleysunni, sem hann
fann.
Rétt austur af Aðalkofa var fallegt
fjall með tveimur tindum. Þetta
kennileiti var mjög áberandi, en
einum kortagerðarmanninum hafði
sést yfir það. Ivar kallaði fjallið Týnda
fjallið.
Hann hikaði ekki við að gefa
landslaginu nöfn eftir eigin höfði —
nöfn eins og Refadalur og Gæsaflói
og Bjarnaflói og Eggjakökubrekka og
Tíkarsonarskarð. Þar sem korta-
gerðarmennirnir flugu eða flutu,
gekk hann eða fór á skíðum. Hans
Hornsund var öðru vísi en þeirra, og
hann þekkti svæðið miklu nánar en
þeir.
Nú var hugur hans önnum kafinn
að skipuleggja nokkrar næstu vik-
urnar. Það þurfti að lappa lítið eitt
upp á Aðalkofa; það þurfti að koma
birgðunum í Fuglafjallskofa meðan
veðrið hélst. Og hann varð að veiða
gæsir og endur áður en þær færu.
Listinn var langur, tíminn var
stuttur. Og þær vikur sem eftir var af
heimskautskvöldinu gat hann aðeins
reitt sig á eitt: Að veðrið myndi
snögglega breytast, oft til hins verra.
VEIÐIMAÐURINN
Kvartandi gæsagarg ómaði yfir
Aðalkofa, eitt, ákaft garg sem vakti
Ivar. Hann hafði beðið eftir þessu
kalli í nokkrar vikur. Það glitraði á
hrímuga glugga kofans og október-
birtan var blýgrá. Gæsin kallaði
aftur. Ivar brosti; ákefð hans var jafn
mikil og gæsarinnar. Hann hlakkaði
til vetrarins.
Farfuglarnir voru að fara. Ivar
hafði sínar nauðþurftir eins og þeir.
Veturinn var langur og hann myndi
svelta, ef hann næði ekki í nokkrar
gæsir. Það yrði langur dagur í dag,
líka á morgun. Daginn þar á eftir
yrðu gæsirnar horfnar. Árstíðaflug