Úrval - 01.11.1977, Qupperneq 102

100
Stundirnar liðu hægt, en hann
drap tímann með því að gera við
aktýgi, þvo þvott, tálga pinna í
gildrur og tala við Naiku. Hann svaf
eins mikið og hann gat, og þegar
leiðindi aðgerðarleysisins var að gera
út af við hann, bakaði hann
mánaðarbirgðir af brauði. Hann
hnoðaði deigið af miklum ofsa til
þess að slaka vöðvunum, sem voru
orðnir spenntir af athafnaleysi.
Ofviðrið blés síðustu ljósaskipt-
unum út úr Hornsundi, og ekkert
varð eftir annað en órofin óravídd
myrkurs og snævar. En Ivar var
áfjáður í að hefjast handa. Hann tók
saman dótið sitt — poka fullan af
rjúpnahausum í beitu, skóflu, Maus-
er riffilinn og krús af skotum. Og
Naiku.
Það var fullkomið koppalogn
þegar hann renndi sér á skíðunum í
sveig í áttina til sléttlendisins í
Refadal, þar sem hann hafði lagt
fyrstu gildmlögnina sína. Nýsnævið,
sem vindurinn hafði rekið saman í
harða skafla, marraði undir þunga
hans. Uppi yfir blikuðu stjörnurnar,
kaldar og harðar. Eina klukkustund
um miðjan daginn týndust stjörn-
urnar í gráma sem minnti á
dagsskímu, en að öðru leyti skinu
þær allar sólarhringinn, eins og
örsmá göt í feld heimskautanæmr-
innar.
Fyrsta gildran var umkringd snjó.
Gildran sjálf var einföid. Timbur-
fleki, á að giska þrír fjórðu úr
fermeter, sem reistur var skáhallandi,
ÚRVAL
með 40 kíló af steinum ofan á.
Beitan, rjúpuhausinn, var fest í
pinnann, sem hélt flekanum á lofti
öðmm megin. Ef tekið var i pinnann
— beituna — féll flekinn niður með
öllum sínum þunga. í þessari gildm
var beitan ósnert, en hann skipti ekki
um. Því minna, sem hann hand-
fjatlaði beimna, þeim mun betri
varð árangurinn.
Fyrsti hluti vetrarins var tími
hlaupadýranna — ungu refanna sem
vom á faralds fæti upp á eigin spýtur
í fyrsta sinn. Þeir vom hlaðnir orku
og fullir af forvitni og sulti. Þeir
flæktust því langt og víða. Þessi dýr
urðu þau fyrstu, sem kæmu í
gildmrnar. Síðar, þegar flest óvar-
kámstu hlaupadýrin hefðu náðst,
myndi hægjast um gildmveiðina. Þá
yrði ekkert eftir annað en slóttugu
fullorðnu dýrin og varkám ungu
dýrin. Þá yrði Ivar að gæta þess ennþá
betur að ekki fyndist minnsti
aukaþefur og stilla pinnana þannig
að þeir féllu við mjög lítið átak.
Um leið og hann renndi sér að
næstu gildru, heyrði hann marra og
bresta í sjávarísnum þegar hann seig á
útfallinu. Hann hvessti sjónir út í
rymjandi sortann en sá ekkert.
Heimskautanóttin hafði gleypt allar
skepnur. En reynslan og tilfínningin
sögðu honum, að sjávarísinn væri
orðinn heldur fyrir ráfandi flökku-
birni.
Hann lokaði augunum og stóð
grafkyrr, hélt niðri í sér andanum og
hlustaði af alefli eftir einhverju því,