Úrval - 01.11.1977, Síða 104

102
URVAL
greint. Engin hreyfing sjáanleg. Svo
heyrði hann langt að lágt rýtið í
bjarndýri í leit að bráð. Naika
svaraði, djúpt niðri í brjóstkassa.
Þegar Ivar var laus við skíðin og
stafina, gekk hann í hringjum í átt að
hálsinum, leitaði að Sporum. Hann
sá bjarndýrið fyrir sér' einhvers staðar
hinum megin við dragið. Hann vissi,
að það hafði veður af lífveru sem kom
til móts við það, vagaði með
ruggandi hausinn ofan á löngum,
liðugum hálsinum, nasandi út í
loftið, bíðandi.
Naika urraði aftur, en hann gerði
ekkert til að þagga niður í henni. Ef
hún gæti dreift athygli bjarndýrsins,
var það mjög ákjósanlegt. Hann
hafði enga löngun til að fá yfir sig
400 kílóa bjarndýr í árásarhug, þegar
hann sá ekki nema rétt um fjóra
metra fram fyrir sig. Hann færði
riffilinn yfir í vinstri höndina og
sparkaði upp steini með fætinum.
Svo tók hann upp steininn og kastaði
honum hljóðlega yfir hæðadragið.
Loks heyrði hann í dýrinu. Það var
milli hans og kofans. Það var
ógerningur að reyna að komast fram
hjá bjarndýrinu, því síður að bíða
eftir því að það álpaðist burtu. Því
lengur, sem hann biði, því kaldara
yrði honum. Bráðum gæti hann ekki
reitt sig á ósjálfráðu viðbrögðin.
Fætur hans voru farnir að dofna, og
honum var auk þess kalt af hungri.
Hann fikraði sig eins hljóðlega og
honum var unnt upp á hálsinn, en
þegar hann var kominn svo að hann
sá yfir, komst hann að raun um að
staðurinn, þar sem hann taldi
björninn vera, var auður. Hann leit
snöggt til hægri, út á ísi lagðan
fjörðinn. Þar var ekkert. 1 sama bili sá
hann votta fyrir hreyfingu út undan
sér til hægri.
Hann snarsneri sér þangað og stóð
augliti til auglitis við bjarndýr í
aðeins um fjögurra metra fjarlægð.
Bjarndýrið stóð bak við stein og stökk
nú fram, snöggt eins og köttur og
drápsfúst.
Hann skaut ósjálfrátt. Hann rétti
byssuna armslengd fram undan sér
og tók í gikkinn. Hann sá ekki betur
en hlaupið snerti skepnuna um leið
og blossinn kom fram úr því, og
þlýkúlan þrengdi sér gegnum hjarta
og bein.
Björninn var enn ekki hreyfingar-
laus, þegar Ivar spennti byssuna
aftur, tilbúinn að skjóta á ný. Svo
fikraði hann sig spölkorn út með slóð
bjarndýrsins til að vita hvort fleiri
hefðu verið á ferð. Svo hafði ekki
verið. Fyrstu flökkubirnir myrkursins
voru það venjulega, en „venjulega”
var ekki nóg þegar bjarndýr voru
annars vegar. Hann skoðaði skepn-
una. Þetta var karldýr, heldur smátt,
líklega ekki nema svo sem 350 kíló.
En hann hafði ekki fargað birnu og
var ánægður með það. Hann rétti úr
sér og naut þeirrar vitundar að líf
hann hafði verið að veði og hann
hafði sigrað. Hann gekk hægt að
steini og settist.
Naika kom til hans og settist milli