Úrval - 01.11.1977, Síða 112

110
URVAL
ennþá æddi og gáði á klukkuna. Tíu
klukkustundir voru liðnar. Hann
settist upp í svefnpokanum og
raskaði ró Naiku, sem hvíldi á fótum
hans. Hann losaði horn af tjaldinu
fyrir skýlismunnanum og kófíð
þyrlaðist inn. Hann gekk frá tjaldinu
aftur, renndi sér ofan í pokann og
sofnaði.
Þegar hann vaknaði var enn æðandi
hríð úti. Hann bræddi pott af vatni,
vafði sér sígarettu og beið. Seinna,
þegar hann vaknaði af mókinu,
samblandi af svefni og dvala, sem
kuldinn og myrkrið gerðu að
verkum, gægðist hann aftur út. Það
var enn bylur, en storminn var að
lægja. Hann kveikti eld og drakk
töluvert af bræddum snjó en skeytti
kalli magans ekki að öðru leyti.
Tveir matarlausir dagar um miðjan
vetur voru ekki umtalsverðir. Svo tók
hann saman dótið sitt í dimmu
snjóhúsinu.
Síðasti spölur ferðarinnar stóð í
þrjár klukkustundir. Hann var
gegnkaldur þegar hann náði til
kofans, en það var ekki óvenjulegt.
Hann gaf hundunum að éta og talaði
við þá gegnum veðurgnýinn. Þegar
þeir voru búnir að éta, kraup hann
hjá þeim einum eftir öðrum og lét vel
að þeim. Þegar hann kom inn tók
hann kúst og sópaði hrímið af
veggjum, lofti og gólfi áður en hann
kveikti upp eldinn. Svo borðaði
hann. Um morguninn leit hann eftir
gildrum sínum.
EFTIR NÝÁRSDAG 1971 var
vonskuveður í þrjár vikur. Engu að
síður sinnti hann gildrum sínum og
var einstaklega eirðarlaus. Dögunin
eftir hina löngu heimskautanótt var í
nánd, en honum var enginn hugar-
léttir af því. Ósjálfrátt hafði hann
misst stjórnina á tilfinningum sínum.
Nú þutu þær á undan honum eins og
óviðráðanlegt eyki og rykktu honum
á víxl í allar áttir. Nærri þrír mánuðir
án þess að hafa meiri birtu en fágætar
skýlausar stundir með smáum fjar-
lægum stjörnum og ennþá fágætari
stundir með fullu tungli á heiðum
himni. Það var ekki nóg. Ekki nándar
nærri nóg.
Hann barðist við einmanaleikann
og vissi að hann myndi hverfa með
fyrsta sólargeislanum. En baráttan
var erfíð. Það sem var að finna í
Aðalkofa hélt ekki lengur áhuga
hans. Það var kominn rími til að fara
til Fuglafjalls. Og það var þegar
þangað kom sem bjarndýrið braust
inn í kofa hans að honum sofandi.
Það var fjórða bjarndýrið sem hann
hafði unnið þessa heimskautanótt.
Hann dró með sér feldinn, 75 kíló að
þyngd, þegar hann hélt aftur til
Aðalkofans.
Skömmu fyrir hádegi nam hann
staðar og fékk sér að drekka úr
hitafleygnum, sem hann var inni á
sér. Hann leit upp fyrir sig.
Stjörnurnar voru fölar, næstum
ósýnilegar. Hann leit út yfír fíörðinn,
deplaði augunum og rýndi fastar. Þar
— já, það var ekki missýning — var