Úrval - 01.11.1977, Blaðsíða 118

116
ÚRVAL
hvítabirni — þar til síðustu nótt, að
hundarnir hans fóru að gelta og urra
illskulega undir miðnætursólinni.
Bjarndýr, sem hafði verið ákveðið í að
éta hundana var nú að breytast í
þykkan, þungan feld undir flánings-
hníf Ivars.
Eftir nokkra stund tók hann sér
hvíld, liðkaði fxngurna og horfði út á
fjörðinn fram af kofanum. Meðfram
ströndinni og upp í hlíðarnar lágu
fyrstu farfuglarnir og biðu þess að
snjóinn tæki upp og sungu óþolin-
mæði sína upp í hlýjan blæinn. Þeir
myndu ekki þurfa að bíða miklu
iengur. Ný orka var að safnast saman
undir ísnum og snjónum og dró orku
sína úr sunnanvindinum og sólinni.
Hann laut yfir fláninguna aftur og
heyrði vorið renna í dropatali af
kofaþakinu. í sama bili heyrði hann
fjarlægar dmnur — fæðingarhríðir
Refár. Hann lagði hnífinn til hliðar
og hlustaði á ána prófa mátt sinn.
Hljóðin vom ákveðin, sterkari en í
gær, miklu sterkari en daginn þar
áður. Hann dró á sig vettlingana og
hljóp út að ánni.
Dmnurnar urðu að samfelldum
gný. Síðan kom þögn, og svo ærandi
gnýr þegar ísinn brast frá klettaskör-
unum. Þegar hann var kominn upp á
hæð þar sem sá út yfir ána var fyrsta
langa dökka spmngan komin í snævi
þakinn árísinn.
Hann horfði á snjóinn sökkva og
hverfa í vakir þar sem áin rann óséð.
Áin hvíldi sig og ísinn var þögull um
hríð. Síðan kom lág smna, þar fór
skjálfti um falda ána, og loks
yfirþyrmandi gauragangur þegar áin
mddi sig. Hún bylti við ís og snjó og
rann út á frosið haflð og dreifðist yfír
Bjarnarflóa eins og fölblár blæ-
vængur.
Bráðlega myndi flóinn ryðja sig
líka. Blævængurinn myndi breikka
og víkka með hverju flóði og hverri
fjöru, staka ís frá sér, opna spmngur
og sund þar til öldurnar einar réðu
afmr á firðinum og skip kæmu,
ríðandi bámm frá fjörmm fjömm.
Hann myndi líta upp og sjá skip
langt í burm á dimmbláum sjónum,
bíða eftir honum innan um fljótandi
eftirstöðvar vetrarina sem myndu
svamla um fjörðinn, lágar í sjó og
kaldar og hvítar.
Ivar beið og vissi að árlangur dagur
hans var á enda.
NÆSTA ÁR Á eftir fékk Ivar leyfi
fyrir tíu bjarndýmm. Árið eftir fékk
hann ekki leyfi fyrir einu einasta og
engum refum, engum selum, engum
gæsum eða öndum. Hann barðist
ekki móti þessum nýju lögum. En
hann var gramur yfir því að vera
rekinn úr því heimkynni, sem hann
hafði valið sér, vegna hugsunarlausra
sumar, .veiðimanna’ ’ sem ösluðu um
sjóinn í kraftmiklum bátum og skum
bjargarlausa birni á sundi. Oftar en
hitt sukku þeir áður en hægt var að
ná til þeirra og þar að auki em
sumarfeldirnir ónýtir. Auðveldasta
leiðin var valin, að banna allar
bjarndýraveiðar.