Úrval - 01.01.1979, Blaðsíða 8

6
IJRVAL
sólinni, svo ég lét starfsmennina um
vinnu stna og fór inn í flugstöðina.
Þegar ég kom aftur, var búið að
láta eldsneyti á vélina. Okkur lá á, og
vildum komast sem fyrst upp í
svalandi hæðir. (Það er alltaf
ógáfulegt að flýta sér á loft.) Vélin var
hlaðin flugvélavarahlutum, sem
bjargað hafði verið úr flugvélaflökum
eftir slys á ,,Kryppunni”, þar sem
flugslysin voru óhugnanlega tíð.
Sumir hlutarnir voru greinilega
þungir, en enginn vissi nákvæmlega
hve þungir. Það var venjan að hlaða
hverja vél þangað til hún leit út fyrir
að vera,,full”.
Ég beið eftir því að mótorarnir
fjórir gæfu mestan kraft, áður en
ég losaði hemlana. Vélin jók hraðann
skelfilega hægt. Þegar þriðjungur
flugbrautarinnar var að baki vorum
við aðeins komnir á 80 km hraða, og
The Gremlin Castel sýndi engin
merki þess að hún hyggðist fara á
loft. Ég hefði þar og þá átt að stöðva
vélina, því þá hafði ég meira en nóg
svirúm til þess.
Þegar flugbrautin var hálfnuð, varð
ég að taka ákvörðun á sekúndubroti
um hvort ég hætti við flugtak eða
ætlaði mér á loft. Og ég hélt áfram.
Hraðanálin titraði við 145 kílómetra
hraða. Hefðum við reynt að stöðva þá
hefðum við lent í trjáþyrpingunni við
enda flugbrautarinnar.
Á að giska 300 metra frá trjánum
þokaðist flugvélin upp af malbikinu.
Ég þorði ekki að hvika um gráðubrot
frá beinni stefnu því við máttum ekki
við því að missa einn einasta
kílómeter af flughraðanum. Við
gátum auðveldlega talið laufin á
bylgjandi trjáteppinu framunda. Ég
beið bjargarlaus eftir að heyra fyrstu
hljóð árekstursins.
Það tók eilífðarinnar tíma að
svifaseinn lendingarbúnaðurinn
hypjaði sig heim til sín upp í
vængina. Titringurinn hætti loksins
þegar vinstra hjólið hafði loksins
komið sér fyrir, og mér létti heldur,
því að nú fór þetta að verða eitthvað í
líkingu við normalt flug. Við héldum
allir niður í okkur andanum og
spenntum okkur fram í sætis-
beltunum eins og til að leggja vélinni
það lið sem lítilfjörlegir líkamskraftar
okkarleyfðu.
Milli okkar fór ekki eitt aukatekið
orð. Ekkert heyrðist nema
erfiðsmunaöskrið í mótorunum.
Fáeinum sekúndum seinna blasti
það við mér, sem aldrei hefur losnað
frá innri sjónum mínum síðan. Taj
Mahal stóð nærri beint framundan.
Við vorum talsvert lægra en glitrandi
hvolfþakið. Ég reyndi að sjá ekki hvað
það nálgaðist hratt. Það leyndi sér
ekki, að við myndum fljúga lista-
verkið niður.
Við skyldum trjálundinn eftir fyrir
aftan okkur og sigum niður í
loftpollinn yfir ánni Jumna. Ég skildi
alls ekki hvers vegna The Gremlin
Castel vildi ekki fljúga almennilega.
Við fórum yfír ána í línu sem var
enn neðan við hvolfíð á Taj Mahal.
Nú sýndist sem vinstri vængurinn