Nýir pennar - 15.04.1947, Blaðsíða 27

Er gusur mjallar á gluggann renndu
var glatt á hjalla þeirn dögum á,
er krakkar allir í einni bendu
sér inni á pallinum léku þá
með fjaðrir grannar til flugs á braut,
en fótinn annan við móðurskaut.
Er börnin stœkkuðu og brott var snœrinn
og bóndans hœkkandi gengi var,
þeim fannst sem lœkltaði litli bœrinn
og UJca smœkkaði sveitin þar.
Svo fleygur orðinn var ungi hver,
að aleinn þorði ’ann að sleppa sér.
Og út í lífið mót Ijósum degi
þeir létu svífandi hreiðri frá.
En vœngi stýfa þú vildir eigi.
Og ver'óld hrífandi gleypti þá.
1 mdrga parta var meiðnum svipt
og móðurhjarta til agna sJript.
Og út í bláinn í aftangjósti
þú alein gáir og situr kyr.
Hver von er dáin í bleiku brjósti
og bundin þráin við kofans dyr
og gróna haga og graman völl.
Þar gerðist sagan, sem nú er öll.
Það hallar degi og húmið lengist,
um Jiúsið þegjandi sorgin fer.
Svo harmi slcgin, að hjartað engist,
þú höfuð beygir í gaupnir þér.
Að aringlóðunum, ást og tní,
í öskuJúóðunum leitar þú.