Nýir pennar - 15.04.1947, Qupperneq 55

miklu samræmi við paldrana fyrir ofan, að engu var líkara en hann
væri einn þeirra. Viðarköstur stóð á hlaðinu. Sperrur úr mörg
hundruð sauðum, sem notaðar voru til að spara nagla, hengu í
kippu á skemmuþilinu og glytti í. Reykinn lagði beint upp úr
strompinum, og lukti friður um bæinn áþekkur og um gamalt hof.
Rakur skógarilmurinn yfirgnæfði brennisteinsfýluna úr fljótinu og
sandsterkjuna og barst alla leið að vitum mannsins á nöktum
bakkanum. Vorið á þessum slóðum hafði alltaf vakið bjartsýni og
vonir í sál hans. Hversu oft hafði hann staðnæmzt hér á fljótsbakk-
anum, er hann kom úr verinu við ísabrot, varpað frá sér mal og
staf og hýrnað í geði sem pílagrími, er Iítur fyrirheitið land.
A túnið á Gili sló þegar rauðleitum lit af hófblöðku. Lómar
gullu á fljótinu, hvellt kvak himbrima kvað við. Smáfuglasöngur-
inn úr skóginum barst sem kórbæn um kirkju.
Vermaðurinn spurði sjálfan sig, hvort hann heyrði ekki söng
spörvanna, sem hann hafði kann ske haldið lífinu í með moði í
vetrarhörkum stundum, og hvort hann fyndi eigi samúð húsbænd-
anna á Gili. Hvaða vermanni höfðu verið sendir hestar í verið
nema honum? Til þessa hafði hann komið gangandi úr verinu
ótal dagleiðir eins og aðrir vermenn með byrði á bakinu. Fiskur
vermanna, skrínur þeirra og skreið var ekki sótt fyrr en á lestun-
um, er komnir voru góðir hagar. En Gilshjónin höfðu bara vor-
kennt honum nú.
Maðurinn rak upp kuldahlátur. Fyrir samúð og vorkunn gaf
hann ekki mikið. Hún var honum til lítils annars en angurs. Síðan
hann fékk bréfið, hafði honum aldrei tekizt að gleyma unnustunni
nema hálfa stúnd í senn og þá einungis við árina. Þess er ekki að
vænta, að músarrindlakvak eða greiðasemi bæti mér upp unnust-
una, hugsaði hann.
Hann reyndi að leggja við hlustirnar og heyra bergmál af sam-
tali sín og unnustunnar á fornum ástafundum í skóginum. Hann
sá þau fyrir sér, er þau leiddust í góðviðri að vorlagi. Hún kvaðst
ætla að rækta villilin úr skógarjaðrinum í akri heima og vinna
honum úr því mjallhvítar skyrtur. Hún kvaðst ætla að laga hon-